De Mexicaanse regisseur Amat Escalante gebruikt choqueertactieken om zijn publiek bij de les te houden. Hij loopt hierdoor wel de kans dat we van zijn films slechts de hoogst ongemakkelijke scènes onthouden. Escalante’s films komen op ons af zoals in bovenstaande still de gepantserde politietruck op het titelpersonage af komt rijden. Je moet sterk in de schoenen staan om de confrontatie aan te durven. Continue reading
Begin Again is een plezierige muzikale romantische komedie over de toevallige ontmoeting in zomers New York tussen een Britse singer-songwriter en een Amerikaanse platenbaas. De film geeft ook een luchtig commentaar op de huidige stand van zaken in de muziekindustrie. Continue reading
De titel Fading Gigolo past goed bij het personage dat John Turturro speelt. Je zou denken dat hij centraal staat in de film, maar hij begint steeds meer te verdwijnen naarmate het verhaal vordert. Continue reading
Adam Ant was in juli 1985 een van de vele acts op Live Aid. In tegenstelling tot alle andere optredende muzikanten leverde zijn deelname aan het wereldwijd uitgezonden benefietspektakel hem geen hernieuwd succes op. Grote hits als Antmusic (1980), Stand And Deliver, Prince Charming en Ant Rap (1981) wist hij nooit meer te evenaren. Als gevolg van een bipolaire stoornis belandde de zanger enige tijd in een inrichting. Genoeg stof voor een boeiende documentaire zou je denken, maar dat is The Blueblack Hussar helaas niet geworden. Continue reading
De hype rondom de zomerhit The Fault In Our Stars, en het feit dat het verhaal zich voor een deel in mijn woonplaats afspeelt, maakte me nieuwsgierig naar deze populaire Amerikaanse huilfilm. Continue reading
De eerste film in de serie The Raid, die een paar jaar geleden in de bioscoop draaide, speelt zich voornamelijk af in een zwaar beveiligd groezelig appartementencomplex dat in handen is van criminelen. De hele film lang probeert een SWAT-team met veel inspanning per verdieping toegang te krijgen tot de topcrimineel die zich helemaal boven in het gebouw heeft verschanst. De locatie verschaft de film een gevoel van eenheid dat ontbreekt in de vervolgfilm. Continue reading
Voice-overs zijn in veel films vaak een zwaktebod, maar de variant die wordt gebruikt in de televisieserie House Of Cards bevalt me wel. Continue reading
Tijd bestaat omdat zonder tijd alles op hetzelfde moment plaats zou vinden. Regisseur Alain Robbe-Grillet (1922-2008), schrijver van het script voor L’Année Dernière À Marienbad (1961), zet de tijd regelmatig stil in zijn doolhofvertelling. Continue reading
We Are What We Are is meer een variatie op de film Electrick Children (2012) dan een remake van de Mexicaanse film We Are What We Are a.k.a. Somos Lo Que Hay (2010). Tijdens het kijken dacht ik dan ook dat de regisseur van Electrick Children zich op het horrorgenre had gestort. Niets is minder waard. We Are What We Are is niet gemaakt door Rebecca Thomas maar door de jonge horrorspecialist Jim Mickle die op genrefestivals en in de thuisbioscoop eerder van zich liet horen met Mulberry St (2006) en Stake Land (2010). Mickle heeft wel het thema en twee belangrijke acteurs overgenomen van Rebecca Thomas’ film. Continue reading
Het gebeurt zelden dat ik een film voor het merendeel noodgedwongen met gesloten ogen tot mij neem. Una Via A Palermo (a.k.a. Una Via A Palermo) is een van de uitzonderingen. Continue reading
