Simon Killer heeft dit jaar in Nederland alleen gedraaid tijdens het filmfestival in Rotterdam. De film bevat twee Nederlandse verwijzingen die een landelijke distributie hadden gerechtvaardigd. Continue reading
Het bevreemdt me dat Das Letzte Schweigen (2010) nooit de Nederlandse bioscopen heeft gehaald. Ik werd vorige maand aan het bestaan van deze film herinnerd dankzij een recensie in Film Comment over de recente Amerikaanse dvd-uitgave. De Britse editie is al sinds begin vorig jaar onder de internationale titel The Silence te verkrijgen bij het label Soda Pictures. Op de hoes worden in de recensiecitaten nadrukkelijk de titels Zodiac (2007) en The Killing (2007-2012) genoemd. De vergelijking met laatstgenoemde succesvolle Deense misdaadserie zou ook bij het Nederlandse publiek nieuwsgierigheid kunnen wekken. Continue reading
The Source was het eerste health food restaurant, opgericht door Jim Baker (1922-1975) aan Sunset Boulevard, schuin tegenover het Golden Crest Hotel. Baker en zijn Source Family zijn onderwerp van een documentaire waarin onder meer een link gelegd wordt tussen deze sekte en Hollywood. Verschillende regisseurs gebruikten in hun films het restaurant als decor. Continue reading
Er wordt uitvoerig gekletst in Una Pistola En Cada Mano. De mannelijke Spaanse veertigplussers praten met berustende kalmte over de crises waar ze mee kampen op de helft van hun aardse bestaan. Continue reading
La Passé is niet zo briljant als Asghar Farhadi’s Oscar-winnende vorige film A Separation (2011). In zijn nieuwe film, over een driehoeksverhouding tussen een Franse vrouw, haar teruggekeerde Iraanse ex-man en haar nieuwe geliefde, stapelen de misverstanden zich naar mijn smaak te veel op. Ik moest zo vaak de zeilen bijzetten, dat ik tegen het eind van de film mijn richtingsgevoel dreigde kwijt te raken. Continue reading
De laatste tijd word ik in de Amsterdamse bioscopen iets te vaak geconfronteerd met films die in een te lage resolutie worden vertoond. Het kan zijn dat ze met een goedkope camera zijn opgenomen of dat er bij het overzetten naar de digitale drager iets is misgegaan. Of het ligt aan de apparatuur in sommige zalen. Recente voorbeelden van matige beeldkwaliteit zijn Io Sono Li (in de onderste zaal van Rialto), Safety Not Guarenteed (zaal 1 in Studio K) en The Last Elvis en Metéora (beide in zaal 3 van EYE). Als Metéora een onbeweeglijk schilderij was, zou een lagere resolutie niet erg zijn geweest. Continue reading
In eerste instantie vond ik de laatste paar minuten van Mud tamelijk teleurstellend. Het einde lijkt een compromis tussen filmstudio en de regisseur. Als je het titelpersonage echter ziet als een fantasiefiguur, klopt het slot wel. Continue reading
Het is lastig vat te krijgen op de films van Shane Carruth. Zelfs een tweede kijkbeurt geeft geen garantie op een volledige verklaring voor de getoonde handelingen en gebeurtenissen. Ze lijken net zo ondoorgrondelijk als de spelregels bij cricket. Continue reading
Acteur Elijah Wood doet een poging van zijn reputatie als heldhaftige Hobbit af te komen door de rol van psychopaat te spelen in de horrorfilm Maniac. Continue reading
The Bling Ring is net zo leeg als het leven van de hoofdpersonages. Verveelde rijkeluiskinderen in een door de zon verbleekt Californië stelen bij verveelde societysterren die zo onverstandig zijn hun huissleutel onder de deurmat te bewaren. De nachtelijke bezoekjes aan verlaten villa’s herhalen zich en herhalen zich, totdat tegen het einde van de film het arrestatieteam onvermijdelijk voor de deur staat. Continue reading
