Het was zaterdag een bonte avond in OCCII met Friese improvisatieblues, een Friestalige musical over Trump in Makkum en eindigend met een dansfuif onder leiding van een Duitse muzikant wiens naam achterstevoren is gespeld. Gabi Delgado-López, Sun Ra en Hans Vandenburg keken toe en zagen dat het goed was.
De zaterdagavond in OCCII begon met Zea + Oscar Jan Hoogland op ooghoogte vanaf de zaalvloer. Het geblaf van een onzichtbare hond zette de set in beweging. Nummers van het album Summing (2020) werden afgewisseld met vrije versies van Friestalige nummers. Oscar Jan Hoogland vulde de herhalende gitaarmotieven van zanger Zea voor de verandering voornamelijk aan met voor zijn doen ingetogen toetsenwerk. Gewoonlijk ontpopt de improvisator zich als variétéartiest door vele attributen tevoorschijn te toveren voor allerlei wonderlijke geluiden. Tijdens dit optreden pakte de toetsenist wat dat betreft slechts eenmaal flink uit, stappend tussen het publiek, blazend op een scheidsrechtersfluitje en draaiend aan een zwaar ogende sirene met als einddoel de platen op de draaitafels van DJ Andy Moor (The Ex). Die platen waren niet te horen omdat de volumeschuif van de dj-tafel tijdelijk op nul stond. Hooglands kalmere aanpak deed tijdens het hoogtepunt van de set het rumoer verstommen in het achterste deel van de zaal. De cover Wurch was een voortuitwijzing naar en ode aan de tweede band van de avond.
It Dockumer Lokaeltsje husselde tijdens het optreden nummers van hun drie laatste albums door elkaar, beginnend met Sato-Sato van de DAF-coverplaat Alles Is Goed. De hoofdmoot deze avond was het nieuwe conceptalbum Trump Yn Makkum, een no wave musical over de bouw van een plezierjacht in opdracht van oppergluiperd Trump die eindigde in een financiële strop voor een Makkumer scheepswerf. Het Friese drama ging in OCCII van start met It Frije Wurd Stjonkt Ut ‘E Bek. Het Friese trio ging met gejaagde gang door de korte, hortende en stotende composities heen, met onvertaalde humor en woorden die ook in de Nederlandse variant wonderlijk klinken, zoals een bonkerak. De gitaarbanden van gitarist Sytse J. van Essen en zanger/bassist Peter Sijbenga konden het muzikale geweld niet meer aan en probeerden zich los te trekken. Net als in het leven hangt alles met plankband aan elkaar, verzuchtte Sijbenga filosofisch.
De avond eindigde met het Knarf Rellöm Arkestra onder leiding van, hoe kan het ook anders, Knarf Rellöm oftwel de Duitse zanger/muzikant Frank Möller. Hij is onder de naam Dubby King Knarf een van de remixers op de dubplaat Wat Ik Dacht Toen Ik Lag die Zea vandaag ten doop hield. Op het podium links van Knarf stond een saxofonist/fluitist en rechts een ijverige percussionist. De Arkestra-leider had voor de gelegenheid een rood pyjamapak aangetrokken waarop het woord no de kern van het design vormde. Het optreden begon enigszins geëngageerd met Nuclear War van Sun Ra Arkestra, een call and response-nummer dat ook ooit door Yo La Tengo op plaat is gezet. Het publiek werd aangemoedigd om mee te zingen en uitgenodigd om op het podium te staan. Slechts een enkeling durfde die laatste uitdaging aan. Funkadelics slogan Free Your Mind… and Your Ass Will Follow was het motto, maar dan in de versie van En Vogue. De discoshow bevatte ook een Nederlandse cover met Peter Sijbenga als gastzanger in een extra vrolijke versie van Nederpopklassieker Tokyo van Haagse band Gruppo Sportivo. Vooraan werd gedanst, terwijl nuchtere passievelingen vanaf veilige afstand geamuseerd toekeken.
Ik zou zelf niet zo snel een plaat van kopen van Karf Rellöm, maar als hij exemplaren van zijn pyjama tussen de merchandise zou hebben neergelegd, had ik er zelfs twee aangeschaft, eentje voor mezelf en de ander voor Treg Keebrev.