02/23/10

Double bill: Isle Of The Dead (1945) vs. Shutter Island (2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Shutter Island

Leonardo DiCaprio in Shutter Island

Geen groter contrast dan die tussen acteurs Boris Karloff en Leonardo DiCaprio. Karloff (1887-1969) was een gentleman van Britse komaf die, vanwege zijn postuur en prominente voorhoofd, gedoemd was tot zijn laatste snik monsters te spelen. Naast een opvallende, diep gegroefde karakterkop maakte een spraakgebrek het de acteur extra lastig grote, serieuze rollen te bemachtigen. Pretty boy DiCaprio heeft zelfs op 35-jarige leeftijd het uiterlijk van een late tiener. Hij sluit zijn gezicht door zijn ogen toe te knijpen en geeft daarmee de indruk de wereld te bekijken met een lichte arrogantie. Deze blik heeft de acteur geen heldenrollen opgeleverd, maar maakt hem wel uitermate aantrekkelijk voor het spelen van intelligente boeven en aantrekkelijke outsiders. Menig tienermeisje zou hem graag als fout vriendje opeisen. De twee acteurs bezoeken allebei hetzelfde afgelegen eiland, ieder in zijn eigen film. Continue reading

02/18/10

Messiah Of Evil (William Huyck, 1973)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

messiahofevil

De modale filmliefhebber zal het liefst aan Messiah Of Evil voorbij rijden, zoals Woody Allen doet in Annie Hall (1977) wanneer hij, tijdens een autorit door verdorven Los Angeles, een bioscoop passeert waar de titel van de horrorfilm als onderdeel van een double bill op de voorgevel prijkt. Toch had het filmechtpaar William Huyck en Gloria Katz artistieke aspiraties en probeerden ze begin jaren zeventig hun affiniteit met de Europese arthousefilm, en vooral de nouvelle vague en het werk van Michelangelo Antonioni, een plaats te geven tussen zombieachtige mensenvleeseters. Messiah Of Evil is daardoor een tweekoppig monster geworden dat tegelijk aantrekt en afstoot. Continue reading

02/10/10

Ballast (Lance Hammer, 2008)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

ballast

De invloed van de gebroeders Dardenne is zo nadrukkelijk aanwezig in Ballast, dat het even schrikken is wanneer in de film Amerikaans Engels wordt gesproken in plaats van Belgisch Frans. Het landschap klopt ook niet – de rafelrand van een industrieterrein heeft plaats gemaakt voor de kale Mississippi Delta. Geen aaneenschakeling van vervallen fabriekscomplexen, maar laaghangende mist onttrekt het oog aan de horizon. Net als in Rosetta, Le Fils en L’Enfant benadert Lance Hammer het leven met een documentair registrerende camera en legt hij een realistisch drama op microniveau vast. Continue reading

02/9/10

Twee dagen op het International Film Festival Rotterdam 2010

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Un Cierta Verdad

Un Cierta Verdad

Het is onmogelijk na twee dagen en zes films een volledige indruk te geven van het International Filmfestival Rotterdam (IFFR). Dat is ook niet mijn insteek. Ik baken mijn filmkeuze altijd af en kies bewust titels die zeer waarschijnlijk nooit meer in Nederland op het grote doek te zien zullen zijn. De films komen van ver buiten Hollywood en trekken zich weinig aan van conventionele vertelmethodes. Dus geen Fantastic Mr. Fox of Bad Lieutenant: Port Of Call, maar films uit Maleisië, Mexico, Vietnam en Zuid-Korea. De keuze is vrij willekeurig, maar desondanks blijken vijf van de zes films een element te delen: water. Continue reading