Ik heb weer een film van Mario Bava geprobeerd en opnieuw moet ik constateren dat zijn reputatie is gebaseerd op een mythe, in stand gehouden door verblinde bewonderaars. De Italiaanse thriller (beter bekend als giallo) staat over het algemeen bekend om de vergezochte plotten. Ik heb niets tegen films waarbij de plot een bijgedachte is en tweede viool speelt ten faveure van stijl, maar als de bijgedachte onontkoombaar wordt overheerst door infantiliteit en lachwekkende plotwendingen, is de stijl niets meer dan een trots wapperende vlag op een monumentale drol. Continue reading →