Soft (2007) from Simon Ellis on Vimeo.
Het nadeel van een korte film is dat het lezen van deze tekst meer tijd kost dan het bekijken van de besproken film. Een ander nadeel is dat bij het beschrijven van de korte inhoud al binnen één zin de plot van de gehele film verklapt wordt. Voorzichtigheid is dus geboden bij Soft van Simon Ellis. Continue reading
Bollywood Hero had een vrij aardige korte film kunnen zijn. Het is spijtig dat regisseur Diederik van Rooijen het gegeven heeft uitgerekt tot 85 minuten. Continue reading
Zowel Defiance van Edward Zwick als Che van Steven Soderbergh zijn gebaseerd op ware personages, respectievelijk de gebroeders Bielski en Ernesto ‘Che’ Guevara. Waarom de eerste film tekort schiet ten opzicht van de tweede heeft meerdere redenen. Laat ik me beperken tot de meest opvallende reden: taal. Continue reading
My Bloody Valentine (de band) heeft zijn naam ontleend aan een Canadese slasherfilm uit 1981. Of het origineel de moeite waard is, betwijfel ik. Wat ik wel zeker weet is dat de remake van Patrick Lussier een belabberd staaltje bloedvergieten is. Continue reading
Het schooldrama Klass is een groen uitgeslagen, digitaal gedraaide film. De vale scènes zien eruit alsof ze zijn belicht door een dozijn T-balken uit de uitverkoopbakken. De schelle soundtrack staat zo hard in zaal 1 van Kriterion dat ik blij ben oordoppen meegenomen te hebben.
In mijn vriendenkring zijn er mensen die alleen al bij de gedachte aan Béatrice Dalle helemaal week worden. De Franse actrice is zonder meer een opvallende character actress, maar zelf loop ik liever een blokje om als ik haar tegen het lijf zou lopen in een donkere steeg, zeker na het ondergaan van À l’Intérieur (deze week vertoond als onderdeel van de serie House Of Horror in de Melkweg Cinema). Continue reading
The Tall T (1957)
Toen het Filmmuseum een aantal jaren geleden een retrospectief vertoonde van regisseur Budd Boetticher (1916-2001) bleef ik thuis. Ik had nog nooit van de goede man gehoord en voelde geen behoefte zijn werk te proberen. Zou ik zijn tegengehouden door de verhalen over Boettichers grote liefhebberij: het stierenvechten, een ‘sport’ waar ik, op zijn allerzachtst gezegd, geen voorstander van ben? Boetticher ontdekte ik pas dit jaar dankzij de eind 2008 uitgebrachte en veelgeprezen box The Films Of Budd Boetticher met daarin vijf van de zeven zogenaamde Ranown (*) films, een lange documentaire, drie commentaren en lovende woorden van onder meer Martin Scorsese en Clint Eastwood. Een betere kennismaking kan een filmfanaat zich niet wensen. Continue reading
Zelfs nadat een oude superheld in de openingsscène is geliquideerd, houden we in de stripverfilming Watchmen nog zes superhelden over, inclusief de zojuist vermoorde Edward Blake alias The Comedian (Jeffrey Dean Morgan). Met dank aan de uitvinder van de flashback. Regisseur Zack Snyder (de maker van het potsierlijke 300) voelde namelijk de behoefte om de achtergronden van alle helden toe te lichten. Alles zes. Dat had hij beter kunnen laten, want geen van de personages wordt er aantrekkelijker op. Continue reading
De onafhankelijk geproduceerde Amerikaanse thriller Who Killed Teddy Bear is een neo noir, vervaardigd in 1965, zeven jaar na het officieuze einde van film noir (met Touch Of Evil). Wat de film zo noir maakt, behalve de nachtelijke opnamen in en rondom een goedkope nachtclub in New York, is het doppelgänger-motief. Detective Dave Madden (Jan Murray) heeft een ongezonde obsessie voor de afwijkende seksuele voorkeuren van criminelen en is daardoor net zo geperverteerd als de psychopathische voyeur Lawrence Sherman (Sal Mineo). Continue reading
Een paar losse aantekeningen na Synecdoche, New York in Kriterion, mijn eerste film met Cineville. Continue reading
