The Blueblack Hussar (Jack Bond, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

hussar1

Adam Ant was in juli 1985 een van de vele acts op Live Aid. In tegenstelling tot alle andere optredende muzikanten leverde zijn deelname aan het wereldwijd uitgezonden benefietspektakel hem geen hernieuwd succes op. Grote hits als Antmusic (1980), Stand And Deliver, Prince Charming en Ant Rap (1981) wist hij nooit meer te evenaren. Als gevolg van een bipolaire stoornis belandde de zanger enige tijd in een inrichting. Genoeg stof voor een boeiende documentaire zou je denken, maar dat is The Blueblack Hussar helaas niet geworden.

Het feit dat Adam Ant zich graag verkleedt als Napoleon heeft geen betrekking op zijn psychiatrisch verleden. De zanger is gek op de Franse geschiedenis en voelt zich in Parijs het meeste thuis. Wie niet bekend is met het fenomeen Adam Ant zal de zanger slechts associëren met de matige punkrock die hij tegenwoordig speelt en zich afvragen wat er zo bijzonder is aan deze hyperactieve kettingroker. Ants invloed op de mondiale popcultuur lijkt meer te berusten op zijn uiterlijk dan op zijn liedjes. Dat hij nog steeds niet is vergeten blijkt onder meer uit de scène waarin een exemplaar van SQ Magazine de ronde doet met foto’s van acteur James Franco verkleed als Adam Ant, inclusief de witte streep onder zijn ogen en over zijn neus.

De oude regisseur Jack Bond, onder meer bekend van zijn experimentele films met Jane Arden (1927-1982), voelde geen behoefte om in deze documentaire uitgebreid op het verleden van de artiest in te gaan. Archiefopnamen zijn zeer zeldzaam. Het langste oude fragment zit aan het begin van de film wanneer Bond een bezoek aan het Albert Memorial in Kensington Gardens parallel monteert aan een scène uit Jubilee, de punkfilm van Derek Jarman uit 1978 waar Adam Ant zijn speelfilmdebuut in maakte. In de rest van de documentaire volgen Bond en zijn cameraploeg de zanger tijdens een comeback. De filmmakers lijken geen vooropgezet plan te hebben en hopen dat dramatische ontwikkelingen zich vanzelf zullen voltrekken. Tussen de optredens door ontmoet de zanger veel mensen, maar die ontmoetingen leiden zelden tot boeiende confrontaties.

hussar2

De paar bekende en beroemde mensen, zoals punkzanger en muziekjournalist John Robb en actrice Charlotte Rampling, lijken voornamelijk in beeld gebracht omdat het bekende en beroemde mensen zijn. Hun aanwezigheid is leuk voor de CV’s van Ant en Bond, maar minder interessant voor de kijkers. Een van de weinige verhelderende ontmoetingen is met kunstenaar Allen Jones die laat zien dat Adam Ant ooit een getalenteerd beeldend kunstenaar was. In de grappigste scène zit de zanger tegenover twee nerveuze televisiejournalisten die hem op de zenuwen werken door hun onhandige gedrag en geklaag over het gesnurk van zijn hond.

De documentaire eindigt met een optreden op een festival in Hyde Park, het eerste grote openluchtfestival waar Adam Ant sinds Live Aid weer te zien is. In andere rockdocumentaires wordt een dergelijk afsluitend optreden voorafgegaan door de vele obstakels die een artiest onderweg tegenkomt en moet zien te overwinnen. Het lijkt alsof Jack Bond bewust dit soort clichés heeft proberen te vermijden. Alle obstakels gingen aan de documentaire vooraf en worden dus niet getoond. The Blueblack Hussar heeft daardoor een groot gebrek aan wat ze in het Engels een narrative drive noemen.

The Blueblack Hussar is deze maand in Groot-Brittannië uitgekomen op dvd en Blu-ray.

5/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *