Een kwantitatief filmonderzoeker kan zich drie uur lang helemaal uitleven op het tellen van de close-ups in La Vie D’Adèle. Op hoeveel zou hij/zij uitkomen? Nemen de close-ups 80% of 90% van de totale filmduur in beslag? Zouden het er meer zijn dan in La Passion De Jeanne d’Arc uit 1928? Zelden heb ik zo lang gezichten van zo dichtbij op het grote doek mogen aanschouwen. De heftige emoties zijn van Adèle’s poriën af te lezen. Continue reading
Een van de grootst vragen waar het uitgebreide video-essay The Pervert’s Guide To Ideology de kijker mee achterlaat is: wat zit er in de neus van Slavoj Žižek? Hevig snuivend slist de Sloveense filosoof en cultuurcriticus zich begeesterd door zijn tics heen tijdens een betoog over ideologie in de wereldcinema. Continue reading
De bewoners van de Russische plaats Okulovka overleven op een dieet van bier, wodka en vliegende ratten. Hun dagen zijn gevuld met geklaag over een leven dat in steeds kleiner wordende cirkels ronddraait. De camera van Sergei Loznitsa maakt in de zestig minuten durende documentaire Landscape een vergelijkbare ronde beweging. Continue reading
Afgelopen week zag ik op dvd het stijlvolle Britse gevangenisdrama The Criminal van de politiek gedreven en altijd verrassende, uit zijn eigen land verbannen Amerikaanse regisseur Joseph Losey. Continue reading
Michael Kohlhaas is een koppige Franse paardenhandelaar uit de 16de eeuw. Als hij geconfronteerd wordt met machtsmisbruik door een jonge baron en door diens toedoen twee paarden verliest, zet hij zijn hakken in het zand en eist hij genoegdoening bij de dichtstbijzijnde rechtbank. De rechtsprekers hebben echter banden met de baron en zijn verre van onpartijdig. Continue reading
Afgelopen zondag werd onder zeer geringe belangstelling het Camera Japan Festival in Amsterdam afgesloten met Sennen No Yuraku oftewel The Millennial Rapture, de laatste film van Kôji Wakamatsu (1936-2012), maker van onder meer United Red Army (2007). Continue reading
Gravity
Ik zal pas overtuigd worden door 3D, als ik na het zien van een driedimensionale film de bioscoop uitstap en buiten een wereld aantref die ik nog platter ervaar dan 2D, al is het maar voor een paar seconden. Het nut van 3D bewijst zich wat mij betreft pas echt wanneer er geen afstand meer is tussen het filmdoek en de zaal en het verschil tussen het geprojecteerde en de realiteit in de tussenliggende ruimte is opgelost. Net als eerdere 3D-fictiefilms die ik heb gezien, heeft ook Gravity niet aan deze eisen voldaan, zelfs niet in het IMAX-formaat. Continue reading
