Exhibition (Joanna Hogg, 2013)




In Unrelated (2007) en Archipelago (2010), de vorige twee films van Joanna Hogg, stond het gezinsleven centraal. Hogg richt haar focus in Exhibition ditmaal op een kinderloos stel. Continue reading
In Unrelated (2007) en Archipelago (2010), de vorige twee films van Joanna Hogg, stond het gezinsleven centraal. Hogg richt haar focus in Exhibition ditmaal op een kinderloos stel. Continue reading
De Vier Jaargetijden van Vivaldi worden voornamelijk allegro gespeeld. De vier jaargetijden in Tamako In Moratorium voltrekken zich in een tempo dat meer overeenkomt met lentissimo. Continue reading
Scarlet Street, 99 River Street, Mystery Street en Side Street zijn slechts enkele voorbeelden van film noir met een straat in de titel. Trap Street is neo-noir met kafkaiaanse trekjes. Continue reading
Voordat de titel in beeld komt, heeft Rhymes For Young Ghouls de kijker al getrakteerd op een geplet hoofd en een zelfmoord. De opening zet de toon voor het verdere verloop van de film. Continue reading
Kamera Obskura opent met een persconferentie in Manila. Naar verluidt zijn filmspoelen ontdekt van de allereerste Filipijnse speelfilm. Het irritant opzichtig onrustige camerawerk verraadt meteen dat de persconferentie in scène is gezet. Kamera Obskura is net als The Artist (2011) en Blancanieves (2012) een recent gemaakte zwijgende film in zwart-wit. Alle krassen en strepen zijn tijdens de postproductie digitaal toegevoegd. Continue reading
Much Ado About Nothing is een klucht van William Shakespeare uit eind zestiende eeuw, door regisseur Joss Whedon verplaatst naar een moderne villa in de Verenigde Staten in plaats van een landhuis in het Italiaanse Messina. De Amerikaanse acteurs spreken wel nog steeds in ouderwets Engels en de film maakt een zeer toneelmatige indruk. Continue reading
Shell is een mooie kleine film uit de Schotse Hooglanden, slow and sad, zoals een Britse bezoeker het afgelopen zondag bij het verlaten van de bioscoopzaal kort samenvatte. Continue reading
Weglopers tijdens films vallen in zaal 1 van Kriterion heel erg op, meer dan bij andere bioscopen in Amsterdam. De uitgang bevindt zich namelijk links naast het filmdoek en de deur valt telkens met een ferme klap dicht. Een paar keer per jaar lopen mensen weg om nooit meer terug te keren, bijvoorbeeld omdat ze heel veel moeite hebben met de inhoud van de film of omdat ze wegens acute buikgriep heel veel moeite hebben met de inhoud van hun maag. Helaas keren de meeste weglopers in Kriterion na een paar minuten weer terug, is er opnieuw onrust in het linker gezichtsveld (zeker als je op de voorste rij zit) en dreunt de deur opnieuw na. Waar gaan deze wandelaars naartoe? Continue reading
De verlaten straten in The Last Days, vol inderhaast achtergelaten auto’s, overwoekerd door onkruid en bewoond door wilde dieren, roepen herinneringen op aan straatbeelden in The Omega Man (1971) en 28 Days Later… (2002). The Last Days vertoont ook verwantschap met Children Of Men (Alfonso Cuarón, 2006). In beide films lijkt de mensheid geleidelijk ten onder te gaan en biedt de mogelijke geboorte van een kind een sprankje hoop voor de toekomst. Continue reading
Actrice Robin Wright vertolkt in The Congress actrice Robin Wright. Ze woont om onverklaarbare redenen met haar dochter en zoon geheel afgezonderd naast een vliegveld. Er zijn volgens mij betere plekken te bedenken om aan de stadshectiek en het Hollywoodcircus te ontsnappen. De sciencefictionfilm heeft een stroeve start. Continue reading