SuperClásico (Ole Christian Madsen, 2011)
Volgens De Filmkrant is SuperClásico geen klucht, maar dat is de Deense komedie wel degelijk. Continue reading
Volgens De Filmkrant is SuperClásico geen klucht, maar dat is de Deense komedie wel degelijk. Continue reading
Nicolas Provost is van oorsprong een beeldend kunstenaar en dat is goed te merken in zijn speelfilmdebuut. Continue reading
Een van de positieve bijkomstigheden van Oslo, August 31st is de behoefte om Le Feu Follet (The Fire Within) nog een keer te zien. Beide films zijn gebaseerd op de roman Le Feu Follet (1931) van Pierre Drieu La Rochelle (een Franse fascist, lees ik op Wikipedia), over de laatste dag uit het leven van een suïcidale alcoholistische schrijver. Geen opbeurend thema en eerlijk gezegd was in mijn geheugen van de Franse filmversie van Louis Malle uit 1963 geen spoor meer terug te vinden. Continue reading
Hoe letterlijk moeten we het mysterie nemen dat de twee, op het eerste gezicht niet met elkaar verband houdende verhaallijnen bij elkaar brengt in Café De Flore? Het meest tot de verbeelding sprekende verhaal speelt zich af in het Parijs van 1969. Continue reading
Dark Shadows, de horrorkomedie van Tim Burton, heeft last van slecht getimede grappen, onuitgewerkte bijrollen en een heks met een eigenaardige beroepskeuze. Continue reading
Geheel toevallig gaan zowel in Jackie als in de deze maand eveneens uitgebrachte film This Must Be The Place (TMBTP) Europese volwassenen in de Verenigde Staten op zoek naar hun ouders. Is de Nederlandse film net zo goed als de Italiaanse? Continue reading
Het artikel in De Filmkrant over het fenomeen video-essay heeft als risico dat je vervolgens uren lang filmpjes op YouTube gaat zitten bekijken. Een van de langste recente video-essays is gemaakt door Mark Cousins met wie het blad een maand eerder sprak in verband met de dvd-uitgave van zijn 15 uur durende magnum opus The Story Of Film: An Odyssey. De maker blijft in de documentaire zelf buiten beeld en vertelt in zijn zangerige Ierse accent over de hoogtepunten van de wereldcinema in een tempo dat is geïnspireerd door de kalmte in het werk van zijn favoriete regisseur Ozu. Continue reading
Een terugkerend motief in een film hoeft niet automatisch een symbolische betekenis te hebben. In het geval van Alps kan het echter geen toeval zijn dat een personage oogdruppels nodig heeft en iemand anders blind is. De atletische dansoefening van een gymnaste eindigt steevast geblinddoekt. Als daarnaast veel personen expres onscherp gefilmd worden, moet dat toch iets zeggen over de manier waarop de mensen tegen hun wereld aankijken. Continue reading
In de beste films die ik de afgelopen week zag speelde muziek een prominente rol: Our Beloved Month Of August (Miguel Gomes, 2008), The Deep Blue Sea (Terence Davies, 2011) en This Must Be The Place (Paolo Sorrentino, 2011). Continue reading