Net als in Zero Dark Thirty (Kathryn Bigelow, 2012) gaat No over het uitschakelen van een gehaat politiek kopstuk en volgen we een persoon die daarbij een centrale rol vervult. In tegenstelling tot de koelbloedige executie in Zero Dark Thirty wordt de Chileense dictator Pinochet op vreedzame wijze afgezet als gevolg van een referendum in 1988 dat hij zelf heeft geïnitieerd. Continue reading
Zero Dark Thirty is een kille verfilming van de jacht op public enemy number one Osama bin Laden. De film is net zo zakelijk als de procedures die voorafgaan aan de executie van de terroristenleider. Continue reading
Kijken naar 3 (Tres) heeft veel weg van een verblijf in de wachtruimte van een stadsdeelkantoor op een rustige dag. Ruim twee uur lang zit ik tegenover drie andere bezoekers: dochter, moeder en vader. Ze zijn elk een lege stoel van elkaar verwijderd. Van onderlinge communicatie is nauwelijks sprake. Continue reading
Compliance
Mijn minst favoriete woorden voor aanvang van een film zijn: Gebaseerd op ware feiten. Als de waarheid zo bijzonder is, zie ik die meestal liever in documentaire vorm. Continue reading
Django Unchained is Tarantino’s eerbetoon aan zijn favoriete spaghettiwesterns en in het bijzonder de revolverheld Django. Continue reading
De tsunami in het begin van The Impossible is een angstaanjagend realistisch ogende reconstructie van de ramp in Azië december 2004. Continue reading
Het is knap als je een publiek weet te boeien met anderhalf uur klinkklare nonsense. De Japanse regisseur en komiek Hitoshi Matsumoto verstaat die kunst, zoals hij bewijst met zijn vrijwel perfecte film Symbol uit 2009 (sinds deze maand in Nederland uit op dvd). Fransman Quentin Dupieux laat in Rubber (2010) een autoband met de naam Robert tot leven komen in de woestijn en het rollende voorwerp een spoor van bloedige vernietiging achterlaten in een stoffig gehucht. Dat is minstens de helft van de film afwisselend verrassend, grappig, absurd, origineel en onsmakelijk. In de tweede helft is Rubber enigszins aan slijtage onderhevig. Zal het Dupieux met zijn laatste film Wrong lukken de boog langer gespannen te houden? Continue reading
De Japanse productie Like Someone In Love van de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami bevat een kleine film binnen de film. Het moment zet de rest van de film in de schaduw. Continue reading
Goke, Body Snatcher From Hell
Eind jaren zestig probeerde de Japanse filmstudio Shochiku, thuisbasis voor grootheden als Kenji Mizoguchi en Yasujiro Ozu, mee te varen op de lucratieve monsterfilmrage. De enige vier films die hieruit voortvloeiden zijn vorig jaar door Criterion bijeengebracht in de box When Horror Came To Shochiku. In zijn begeleidende teksten neemt filmcriticus Chuck Stephens meer dan eens het woord meesterwerken in de mond, maar dat is te veel eer voor deze verzameling curiosa. Continue reading
Afgelopen weekend stonden lange rijen bij bioscoop Rialto. Zondagmiddag stond de rij zelfs buiten op de stoep langs de Ceintuurbaan. Een van de bezoekers was goed voorbereid en had een boek meegenomen om daar stapvoets richting kassa in te lezen. Misschien is het in de openingsweek nog te vroeg om Ulrich Seidls eerste deel uit de trilogie Paradies een hit te noemen, maar de grote belangstelling valt op. Ik kan me geen rijen herinneren bij Hundstage (2001) en Import/Export (2007). Continue reading
