De eerste Woody Allen die ik in de bioscoop zag, was waarschijnlijk Stardust Memories (1980), een van de minst geliefde films uit Allens oeuvre. De flop kwam een jaar uit na het door velen omarmde Manhattan, een film waar de maker vreemd genoeg zelf juist met gemengde gevoelens op terugkijkt, zoals blijkt uit Woody Allen: A Documentary. Continue reading
Ik was al te oud toen in 1976 de Nederlandse editie van Sesamstraat van start ging. Misschien dat ik daarom tot aan de documentaire Being Elmo nog nooit van Elmo had gehoord, terwijl ik ondanks mijn vergevorderde leeftijd de meeste vaste personages wel ken: Kermit, Bert & Ernie, het Koekjesmonster. Maar Elmo? De pop lijkt op het eerste gezicht op de donkerrode versie van Grover en ik had daarom de luide, overslaande stem van Paul Haenen verwacht. Verkeerd gedacht. Continue reading
Deze week zag ik voor het eerst Room At The Top. In de film komt een oude bekende voorbij. Continue reading
De Spaanse thriller Sleep Tight maakt de kijker medeplichtig in plaats van slechts een getuige en daarmee zet de film alles op z’n kop. Met Hitchcockiaans genoegen zet regisseur Jaume Balagueró ons op het verkeerde been en introduceert hij hoofdpersoon César als een stille, behulpzame huismeester in een oud appartementencomplex. Continue reading
OT301 aan de Overtoom, vrijplaats voor nicotinejunks, heb ik meer dan een jaar lang principieel gemeden vanwege de verontrustende berichten over het falende rookbeleid. Volgens de overlevering zou het er bijna net zo hevig walmen als in een Chinese mijnwerkerskantine. Bij binnenkomst gisteravond, druipend en stomend van de zomerregen, bleek de hoeveelheid rook relatief mee te vallen en op het niveau zoals rond de eeuwwisseling gebruikelijk was in de koffiekamer bij de tramremise aan de Lekstraat. Continue reading
Horrorfilms zijn meestal als een ritje door het spookhuis op de kermis: even een paar minuten giechelend griezelen en daarna snel naar de botsautootjes. Het andere soort horrorfilms toont gruwelijke taferelen voor het vertellen van een parabel over de donkere kant van de mens en is vanwege frustratie en woede, of een ander urgent gevoel van de filmmaker, zo grimmig dat er helemaal niets meer te lachen valt. Die laatste variant zie ik het liefst, de kans op langdurige somberheid op de koop toe nemend. Continue reading
In het drama Le Fils De L’Autre zoeken een Israëlische familie van Franse afkomst en een Palestijnse familie noodgedwongen voorzichtig toenadering in het grensgebied van Israël wanneer blijkt dat hun zonen achttien jaar geleden vlak na hun geboorte per ongeluk in het ziekenhuis zijn omgewisseld tijdens een evacuatie. Joodse Joseph (Jules Sitruk) is eigenlijk Arabische Yacine (Mehdi Dehbi), en vice versa. Continue reading
Wandelen door de tentoonstelling in EYE over Stanley Kubrick was als wandelen door de extra’s op de dvd’s van zijn films. De meeste anekdotes uit zijn leven kende ik uit boeken, artikelen en documentaires, maar niet eerder voelde ik me omringd door zijn oeuvre. Kubrick werd letterlijk tastbaar. Continue reading
Bij de eerste scène van The Makioka Sisters vreesde ik een zware twee uur en twintig minuten voor de boeg te hebben. De gezusters Makioka worden alle vier geïntroduceerd met een snelle dialoog die voornamelijk bestaat uit kort gemonteerde close-ups. De twee oudere en twee jongere zussen praten in rap tempo en noemen regelmatig elkaars naam, maar omdat ik intensief ondertiteling zat te lezen, lukte het me nauwelijks de juiste naam bij het juiste gezicht te plaatsen. Ik was de draad al kwijt voordat de film goed en wel was begonnen. Continue reading
Regisseuse Julia Leigh observeert haar hoofdpersonage zoals een onderzoeker kijkt naar een laboratoriumrat. Continue reading
