Monthly Archives: september 2011
R (Michael Noer & Tobias Lindholm, 2009) + F (Johannes Roberts, 2010)
Films met slechts een letter uit het alfabet als titel zijn schaars. De beste is waarschijnlijk Z, de politieke thriller van Costa Gavras uit 1969. Een van de slechtste is de bloederige Koreaanse crimi H. Deze maand heb ik het filmalfabet kunnen aanvullen met R en F. Continue reading
The Beyond (Lucio Fulci, 1981)
Scenarioschrijvers Dardano Sacchetti, Giorgio Mariuzzo en Lucio Fulci hebben dagenlang in hun rokerige kantoor driftig gediscussieerd over de openingsscène van The Beyond, volgens kenners de beste film van Lucio Fulci. Welk scriptprobleem speelde hen parten? Continue reading
City Of The Living Dead (Lucio Fulci, 1980)
In het mistige Amerikaanse plaatsje Dunwich bevindt zich de praktijk van psychiater Gerry. Hij heeft een baard, want Sigmund Freud droeg ook een baard. Bij gebrek aan klandizie plaatst hij zijn vriendin op de canapé. Of hij is een relatie aangegaan met zijn enige patiënt. Daar ben ik nog niet helemaal over uit. In beide gevallen geeft hij weinig blijk van professionaliteit of beroepsethiek. Gerry is de onwaarschijnlijke held in Lucio Fulci’s horrorfilm City Of The Living Dead. Continue reading
Macabre (Lamberto Bava, 1980)
Over het algemeen heb ik zeer weinig op met het werk van Mario Bava. Zal ik de films van zijn zoon Lamberto meer waarderen? Continue reading
Running Time (Josh Becker, 1997)
Running Time speelt zich af in real time en wekt de suggestie dat er geen montage aan te pas is gekomen. De film is schatplichtig aan Rope (1948) van Alfred Hitchcock. Regisseur Josh Becker erkent zijn invloed en bedankt de grote meester aan het eind van de aftiteling. Continue reading
Udaan (Vikramaditya Motwane, 2010)
De invloed van de Smurfen reikt tot diep in India. Het uniform van kostschooljongens is daar Smurfblauw. De punt op hun muts lijkt op een externe Smurfenhersenknobbel. Door de associatie met de kleine blauwe creaties van de Belgische cartoonist Peyo was ik tijdens de proloog van Udaan danig van mijn apropos. Continue reading
Melancholia (Lars von Trier, 2011)
De botsing tussen planeet Melancholia en de Aarde is als een trage close-up van twee hoofden die elkaar voorzichtig naderen voor een laatste kus. Uiteindelijk slorpt Melancholia Aarde op en blijft van onze planeet niets meer over, zelfs geen herinnering. De film Melancholia van Lars von Trier begint bij het einde.
Mama (Nikolai & Elena Renard, 2010)
Mama lijkt een parodie op de langzame films van Lisandro Alonso. Er gebeurt heel weinig in lang aangehouden, statisch gefilmde scènes. De scènes duren extra lang en daardoor onbedoeld koddig, omdat de zoon (Sergei Nazarov) veel moeite heeft zijn zware lijf te verplaatsen. Continue reading
Een zomerse wandeling door Weense filmdecors
De beroemdste filmlocatie in Wenen is de draaimolen uit The Third Man. Volgens ingewijden is de Wiener Riesenrad net zulke vergane glorie als de door onkruid overwoekerde achtbaan op Coney Island, het meest deprimerende stuk grond in Brooklyn. Voor mij een reden deze bezienswaardigheid over te slaan tijdens mijn zomerse eerste bezoek aan de Oostenrijkse hoofdstad. Continue reading