De hype rondom de zomerhit The Fault In Our Stars, en het feit dat het verhaal zich voor een deel in mijn woonplaats afspeelt, maakte me nieuwsgierig naar deze populaire Amerikaanse huilfilm. Het sterkste punt van de film is de sprankelende jonge actrice Shailene Woodley in de rol van de aan schildklierkanker lijdende Hazel. Daartegenover staat helaas de beduidend minder sprankelende, vlakke manier van filmen. Terwijl veel televisieseries tegenwoordig worden gefilmd alsof het speelfilms zijn, houdt The Fault In Our Stars zich krampachtig vast aan de sleetse conventies die gelden voor televisiefilms. De steriele interieurs van de huizen zien eruit alsof de personages wonen in een gelikt reclamespotje.

Als er geen commerciële zenders zouden bestaan was deze film uitermate geschikt voor de EO. Hazel ontmoet haar grote liefde Gus (Ansel Elgort) tijdens een religieuze praatgroep en bij een paar zeer belangrijke scènes maakt een kerk deel uit van het decor, zowel het interieur van een kerk, zoals tegen het eind van de film, als de exterieurs van twee Amsterdamse kerken. Vlak voordat Hazel en Gus aankloppen bij hun reisbestemming, het huis van de door hen bewonderde schrijver Peter Van Houten (Willem Dafoe) aan de Vondelstraat, is op de achtergrond de Vondelkerk te zien. Wanneer het gedoemde verliefde stel op het beroemde bankje langs de Leidsegracht gaat zitten maakt opnieuw een kerk prominent deel uit van het stadsgezicht, ditmaal de achterzijde van de Krijtberg. Het valt me nog mee dat de hoofdrolspelers niet eerst bidden voordat ze in het fictieve restaurant Oranjee aan hun risotto beginnen.

Het aangrijpende realistische onderwerp wordt op meerdere momenten opvallend onrealistisch in beeld gebracht. Zo zijn een paar bijrollen storend ongeloofwaardig, zoals die van Nat Wolff als Isaac, de bijna blinde beste vriend van Gus. De manier waarop hij op een parkeerterrein overdreven staat te zoenen met zijn vriendin en zich in de kamer van Gus afreageert met hulp van diens sportbokalen is zo wanhopig komisch bedoeld dat het hem eerder onuitstaanbaar dan grappig en aandoenlijk maakt. Willem Dafoe heeft zichtbaar moeite met de raadselachtige Peter Van Houten. Het is lang geleden dat ik de acteur zo krampachtig heb zien spelen.

Het rommelige interieur van de als kluizenaar levende schrijver is bezaaid met zakken vol ongeopende fanmail die over de gangen en kamers liggen verspreid alsof er een storm door het huis heeft gewaaid. De rommel zou geloofwaardig zijn geweest als Van Houten helemaal alleen woonde. Hij wordt echter geassisteerd door de gesoigneerde Lidewij (Lotte Verbeek) die altijd aan zijn zijde is en een zeer ordentelijke indruk maakt. Zij zou zoveel slordigheid nooit toelaten. De bestsellerauteur is vermogend genoeg om de jonge Amerikaanse reizigers een diner in een sjiek restaurant aan te bieden en zou dus over voldoende financiële middelen moeten beschikken om een paar keer per week de schoonmaakster langs te laten komen. Het onrealistische beeld van de slordige verzameling half geopende postzakken is enkel bedoeld om aan te geven dat de schrijver geen fanmail leest. Waarom hij via zijn trouwe secretaresse dan toch wel heeft gereageerd op de mailtjes van Hazel en Gus is een van de grootste raadsels van de film.

5/10