Horrorfilms zijn meestal als een ritje door het spookhuis op de kermis: even een paar minuten giechelend griezelen en daarna snel naar de botsautootjes. Het andere soort horrorfilms toont gruwelijke taferelen voor het vertellen van een parabel over de donkere kant van de mens en is vanwege frustratie en woede, of een ander urgent gevoel van de filmmaker, zo grimmig dat er helemaal niets meer te lachen valt. Die laatste variant zie ik het liefst, de kans op langdurige somberheid op de koop toe nemend. Continue reading →