De Australische film Babyteeth en het Duitse drama Ich War Zuhause, Aber hebben weinig met elkaar gemeen. Wat beide films delen is een dansscène die een personage in een nieuw perspectief plaatst.
Continue reading
Zes jaar na het succes van The Babadook draait er opnieuw een opvallend Australisch filmdebuut in de bioscoop. Natalie Erika James gebruikt in Relic horror als middel voor het uitdiepen en tastbaar maken van reële angsten die horen bij het ouder worden.
Continue reading
In films wordt naast speciaal gecomponeerde muziek ook vaak bestaande muziek op de soundtrack gebruikt. Een vertrouwd liedje kan echter andere associaties bij de kijkers oproepen dan filmmakers voor ogen hadden. Dat het wel eens mis kan gaan bewijzen de recente films Auf Einmal met Rammstein en Hounds Of Love met Joy Division. Continue reading
De Australische toneelregisseur Simon Stone heeft voor zijn speelfilmdebuut The Daughter een sterke cast om zich heen weten te verzamelen. De verfilming van Henrik Ibsens De Wilde Eend is extra de moeite waard vanwege de onverwachte montage-ingrepen en het incidenteel inzetten van geïsoleerde filmmuziek. Door de setting te verplaatsen naar hedendaags Australië doet Stone vergeten dat The Daughter een bewerking is van een Noors toneelstuk uit 1884. Continue reading
De zombiefilm is een heel vaak herkauwd horrorgenre. Als je denkt alle varianten nu wel te hebben gezien, duikt er toch weer een film op die de clichés op creatieve wijze weet te omzeilen. Het Australische Wyrmwood is een bonte mix van genres en heeft ondanks de snelle opeenvolging van gebeurtenissen genoeg tijd om minstens twee originele invalshoeken toe te voegen. En er mag gelachen worden. Continue reading
Son Of A Gun is geen onaardig regiedebuut, maar de Australische film ontkomt niet aan de clichés die horen bij gevangenisdrama’s (het eerste deel van de film) en kraakfilms (de rest van de film). Sinds Un Prophète (Jacques Audiard, 2009) en Starred Up (David Mackenzie, 2013) is de lat een stuk hoger komen te liggen. Continue reading
The Babadook
Sprookjes zijn in de oorspronkelijke vorm meestal griezelverhalen. Ze helpen ons om te gaan met angsten en andere zaken waar we liever niet over praten. Twee recente films gaan over de angsten die het moederschap met zich meebrengt. Zowel in The Babadook als in Ich Seh, Ich Seh is daarbij de hamvraag: wie is het monster? De moeder of het kind? Continue reading
Tijdens de premièrevoorstelling in Cannes in 1971 van Wake In Fright was Martin Scorsese duidelijk hoorbaar zeer onder de indruk. De maker van de film, de Canadese regisseur Ted Kotcheff, zat in de stoel voor hem en ving meerdere malen een nauwelijks onderdrukte wow! op. De invloed van Wake In Fright op het werk van Scorsese is het duidelijkst te merken in zijn zwarte komedie After Hours (1985). In beide films verruilt een man tijdelijk zijn onbevredigende dagelijkse werk voor een benauwend avontuur op voor hem onbekend terrein. Continue reading
Om een 3D-film te vertonen moet in de projectiecabine een speciale knop ingedrukt worden. Helaas waren ze dat zaterdagmiddag in Zaal 1 van Studio K vergeten. Alsof dat niet voldoende was vertoonden enkele van de smoezelige, ongewassen 3D-brilletjes technische gebreken. Door mijn eerste exemplaar zag alles groen. The Great Gatsby kwam de valse start niet meer te boven. Continue reading
Regisseuse Julia Leigh observeert haar hoofdpersonage zoals een onderzoeker kijkt naar een laboratoriumrat. Continue reading
