Het einde van de zomervakantie betekent het begin van een nieuw concertseizoen. OCCII startte voortvarend met een volgepropt weekend. Vrijdag keerde een favoriet uit Leeds terug en zondag werd het publiek verrast door een eigenzinnige band uit Portugal.
OCCII had vrijdag de programmeurs van KLONK te gast en een band als hoofdact die eerder dit jaar op dezelfde plek voor een van de hoogtepunten van 2023 had gezorgd. Voordat Nape Neck van start ging werd de zaal opgewarmd door allereerst Eigen Risico, een Spaanse rapper uit Groningen. Diens stevige en vervormde industriële beats waren overdonderend zolang ze gevrijwaard bleven van Smurfenstemmetjes. De raps werden bedolven onder het ritmisch geraas. Ze klonken in de verte als een spoedcursus in het Spaans schelden voor gevorderden. Comfort uit Glasgow mengde abstracte opwellingen uit een laptop met live gespeelde drums. Het duo vertolkte dansbare elektronische punk met de soepel bewegende vocalist Natalie als een rappende Janis Joplin. Het kostte drummer Sean een paar nummers om volledig aansluiting te vinden bij de voorgeprogrammeerde partijen, maar toen hem dat eenmaal lukte liet hij niet meer los.
Nape Neck maakte nog meer indruk dan tijdens hun OCCII-optreden in januari dit jaar. Het trio speelt aanstekelijk onvermoeibaar. Kathy Grayon slaat onconventionele drumpartijen met herhalende rappe roffels. De loopjes van bassist Claire Adams zijn minstens zo zwaar en vervormd als die van de tegenwoordig gepensioneerde punkveteraan Rob Wright van NoMeansNo. Het spel was vrijdag zo fanatiek dat Adams’ bril van de neus vloog. Bobby Glew vulde de hectische ritmes aan door op de frets te slaan en gejaagd over snaren te glijden, met of zonder slide of lepel. In de bandbiografie worden de ritmische structuren van Nape Neck vergeleken met morsecodes. Dat maakt nieuwsgierig naar de verborgen boodschappen die de muzikanten op concertbezoekers af sturen.
Op zondagavond presenteerde Yugofuturism de laatste van drie avonden Vikendica, een reizend festivalweekend voor avontuurlijke nieuwe muziek dat de dagen ervoor in Vera en WORM was te beleven. Deze editie opende met het Groningse Schau Schau. Ik zag de band eerder dit jaar in Haarlem een prettige set spelen als voorprogramma van Tramhaus. Schau Schau had een eerste single meegenomen (Wants/Social Skills op Subroutine Records) en een vijfde bandlid aan de bezetting toegevoegd. De toetsenist gaf vocalist Maarten Huizing gelegenheid om te bedenken wat hij met zijn lege handen aan moest. De band zegt zelf geïnspireerd te zijn door onder meer Can. Ik hoorde zondag ook het natuurlijke gevoel voor popmelodieën zoals je dat bijvoorbeeld tegenkomt bij kiwi rock op Flying Nun Records.
Na afloop van Schau Schau verscheen tussen het publiek een kleine, gezette oude man met grijze baard en een verwarde oogopslag. Het bleek geen verdwaalde zwerver, maar de vocalist van de volgende band Sereias. De Portugees António Pedro Ribeiro klom het podium op en bleef daar met verstarde blik toekijken hoe twee van zijn bandleden de voor hem te hoge microfoon lieten zakken. Hij legde een twintigtal A4’tjes met teksten op een lessenaar, pakte met de traagheid van een kameleon een volle waterkan van de grond en nam een paar teugen water. Da, da, da, da, da, schalde hij vervolgens. De papiervellen gleden van schrik massaal van de lessenaar. Ze dwarrelden sierlijk richting de schoenen van de dichter. Slechts één blad bleef over. De dichter negeerde deze achterblijver en zou het hele optreden alle teksten uit zijn hoofd voordragen.
António Pedro Ribeiro is een poëet uit Porto met anarchistische sympathieën die zichzelf schaart tussen surrealisten en situationisten. Ergens halverwege hemel en hel waant hij zich in het gezelschap van William Blake, Arthur Rimbaud, Jim Morrison, Henry Miller en Vincent van Gogh. Achter hem zorgden een drummer, bassist, toetsenist en blazer voor een volumineuze begeleiding. De blazer improviseerde over bezwerende ritmes zoals Duitse bands als Can en Neu! die ooit speelden. Op een filmdoek trilde vervormde videoruis waar soms het herhalende beeld van neerstortende gebouwen in was te herkennen. De dichter wisselde Portugees af met Engels en lage geprevelde declamaties met ijzingwekkend gekrijs. I don’t want to be a normal person! Hij wist zelf ook niet of hij helder van geest was of zijn verstand had verloren. Als het gekte was dat hem dreef, dan had hij die beter onder controle dan zijn trage bewegingen deden vermoeden. De dichter wankelde wel eens, maar viel niet van zijn verhoging. De muziek hield hem in evenwicht.
Het overweldigende Sereias was lastig te evenaren. De Slowaakse band 52 Hertz Whale deed een poging met extra luid gespeelde, afmattende emo en een vocalist die over en van het podium rende alsof hij in brand stond. Onder andere omstandigheden had dat heel goed kunnen werken, maar op dit moment van de avond schrokken de onstuimige handelingen af en nam het publiek steeds meer afstand van het podium.
Op het YouTube-kanaal van mauri d vind je enkele video-opnamen, zowel van Schau Schau als van Sereias (hier en hier).