Divide and Dissolve maakte tijdens eerdere tournees in Nederland indruk op het festival Roadburn en als voorprogramma van Low. Het Australische duo verzet zich met instrumentale doommetal tegen kolonialisme en maakt zich sterk voor inheemse soevereiniteit. Hun politiek engagement deed afgelopen zondag de fundamenten trillen van een volle OCCII.

De concertavond begon zondag stipt op tijd in OCCII. We stapten om 20:30 uur de zaal binnen en hoorden dreunende fabrieksgeluiden vanuit de verte op ons afkomen. Machines lieten zich onder luid protest opwarmen. Ze sputterden en bromden en tikten in een hortend ritme. Ajay Saggar (Bhajan Bhoy) en Kohhei Matsuda (Bo Ningen) van het duo Chela zaten tegenover elkaar aan een tafeltje met randapparatuur. Op de grond lagen effectapparaten in afwachting van de aanraking door schoenzolen. De fabrieksgeluiden maakten plaats voor dwalende gitaargolven waar loopjes onder het oppervlakte kringelden en de rural psychedelia van Flying Saucer Attack de kop boven het water uitstak. Even draaiden de twee muzikanten rondjes door heel minimaal twee akkoorden met elkaar af te wisselen, zoekend naar een uitweg. Die werd gevonden door de toevoeging van natuurlijke geluiden, zoals het gekletter van een verfrissend beekje, en elektronisch voortgebrachte soundscapes. De geïmproviseerde set was net zo prettig vrij van vastgelegde structuren als de zes tracks op het album Diagonal Drift dat eerder dit jaar verscheen.

Achter Chela stond een muur van vier naast elkaar geplaatste versterkers, wachtend om door hoofdprogramma Divide and Dissolve te worden aangezet. Hun concert zou luid worden, dat was bij voorbaat een zekerheid. Na een introtape van een mij onbekende R&B-zangeres begon Takiaya Reed het optreden bescheiden door repetitieve jazzy frasen te spelen op haar sopraansaxofoon. De blaaspartijen werden met behulp van effecten herhaald en van een zwaardere klank voorzien. De zwevende saxofoonnoten waren de aanloop tot een instrumentale set met slechts gitaar en drums. Meer was niet nodig om het publiek door elkaar te schudden. Reed speelde trage logge noten. Drummer Scarlett Shred volgde de gitaar met harde kale klappen. Vooral de bekkens moesten het ontgelden. Shred vervangt tijdens deze tour Sylvie Nehill die op het recente album Systemic (2023) is te horen. Het hechte spel in OCCII wekte de indruk dat de twee muzikanten al jaren met elkaar optreden. Met een brede glimlach op haar gezicht toonde Reed hoeveel plezier ze beleefde aan het samenspel. De politieke boodschap die bij de instrumentale muziek hoort, kwam pas naar voren toen Reed halverwege het optreden het woord tot het publiek richtte. De slogans op de T-shirts bij de merchandise logen er ook niet om.

Bij Divide and Dissolve gaat het niet om virtuositeit, maar om het effect dat je kunt bereiken door verschillende geluidslagen op elkaar te stapelen. Takiaya Reed speelde in een open stemming waarbij elke aangeslagen noot de overige snaren vanzelf liet meetrillen. De resonerende bassen en boventonen kregen via de uitgekiend afgestelde versterkers extra feedback. Het luide volume kwam in de buurt van Sunn O))), maar deed minder pijn dan bij concerten van die Amerikaanse drone doomband. Muziek van Divide and Dissolve moet gevoeld worden om de band volledig op waarde te kunnen schatten.

De afbeeldingen op deze pagina zijn grotendeels afkomstig van video’s die je kunt terugvinden op het YouTube-kanaal van mauri d.