De carrière van Rotterdamse band Tramhaus verloopt voortvarend, met uitgebreide aandacht in mainstream media als Oor en Volkskrant, grote buitenlandse festivals en volle zalen in eigen land. Vrijdag zette de band de Maassilo op z’n kop met een uitverkochte show in hun thuisstad. Een dag later bleken de muzikanten genoeg reserves over te hebben om in Haarlem opnieuw te knallen.
Tot vlak voor het optreden in Patronaat Haarlem stond het voorprogramma zaterdag aangekondigd als Support. Wie zijn jullie? werd meerdere keren vanuit het publiek gevraagd tijdens het optreden van de openingsband. Zozo, meende ik de zanger te horen zeggen. Uit de mond van Tramhaus-zanger Lukas Jansen klonk het later als Chow Chow. Pas een dag later ontdekte ik dat het ging om Schau Schau, een Gronings project van gitarist Kalle Wolters en toetsenist/zanger Maarten Huizing. Beide muzikanten zijn in het dagelijks leven actief als illustratoren. Huizing stond tot het laatste nummer zijwaarts naar het publiek gericht achter zijn synthesizer en keyboard. Zijn stem was met effecten bewerkt zodat het leek alsof er twee vocalisten tegelijk zongen. Hij zong veelal losse ritmische lettergrepen die stuiterden rondom de drums. Het ritme was soms pure motorik, zoals in Thermodynamics. Meestal hadden de nummers onregelmatige maatsoorten die toch dansbaar bleven. De liedjes waren met heldere lijnen gearrangeerd en duidelijk beïnvloed door new wave en art rock uit de jaren tachtig. Schau Schau had ook wel iets weg van het Friese trio The Homesick, maar dan met minder galm.
Het Patronaat was ondertussen volgestroomd. Onder het publiek ook Rotterdammers die een dag eerder het feestje in de Maassilo hadden meegevierd en net als de hoofdact van geen stoppen wilden weten. Lukas Jansen vroeg zich af of hij deze avond voldoende veerkracht had om het einde van de set te halen. Het was een wonder dat hij zijn stem nog kon gebruiken, gezien zijn gewoonte om met veel volume het achterste van de tong te laten zien. Tramhaus kwam op tijdens de klanken van The Cramps-klassieker Human Fly. Garagerock is een van de bestanddelen van de postpunk die de Rotterdamse band speelt. Hun constant bewegende zanger heeft de lenigheid en vitaliteit van een jonge Iggy Pop. Hij laat zich gelukkig niet verleiden tot Iggy’s zelfdestructieve neigingen. Tramhaus heeft de rauwe kracht van The Stooges, maar hun postpunk zoekt niet de duisternis op. De band is allesbehalve gedreven door No Fun. Integendeel.
Net als bij de legendarische Amerikaanse band vormen ruwe riffs de ruggegraat van de nummers. Hamerende akkoorden van Micha Zaat worden door Nadya van Osnabrugge beurtelings voorzien van korte gitaarmotieven, noise en feedback. De riffs geven een adrenalinekick wanneer het volume tijdens de refreinen wordt opgekrikt. De muziek is het resultaat van twee jaar opgekropte energie. De behoefte aan ontlading is post-COVID-19 bij muzikanten en publiek nog onverminderd groot. De lang aangehouden, ijselijke oerkreet van bassist Julia Vroegh in Minus Twenty is maar al te herkenbaar. Het duurde tot aan de laatste paar nummers tot de volle zaal massaal in beweging kwam, maar toen was het publiek niet meer te houden.
De optredens van Schau Schau en Tramhaus zijn terug te vinden op het YouTube-kanaal van RoCoBa Music.