De opening van het nieuwe concertjaar vindt traditiegetrouw plaats tijdens het vierdaagse ESNS in Groningen. Europese bands op Eurosonic waaieren rond dit showcasefestival uit over de rest van het land. Vier bands deden afgelopen weekend ook Amsterdam aan: Geo, Handle en Nape Neck in OCCII en Big Joanie in Paradiso.
OCCII stond vrijdag geheel in het teken van gejaagde no wave en andere dansbare postpunkvarianten, geïnspireerd door bands uit het begin van de jaren tachtig. Rotterdamse band Geo was een ideale opener voor deze avond. Hun optreden in De Nieuwe Anita in oktober 2022 deed uitkijken naar een vervolg en het kwintet ging voortvarend uit de startblokken. Het concert verliep heel lang goed, totdat het geluid van de kick drum volledig van de monitoren was verdwenen. De muzikanten werden geconfronteerd met een interessante vraag: wanneer wordt hun technische probleem ook een probleem voor het publiek? Als er gewoon doorgespeeld wordt of als het optreden tijdelijk wordt gestaakt? Geo koos voor de laatste optie. De reparatiewerkzaamheden tijdens de pitstop namen minstens tien minuten in beslag. Het perfectionisme van de muzikanten was te prijzen, maar de lange pauze haalde wel drastisch de vaart uit de set.
De overige twee bands duldden geen pauzemomenten. Handle speelde bondige tracks met meer nadruk op ritmestructuren dan op melodieën. Het trio uit Manchester bestaat uit drummer Nirvana Heire, bassist Giulio Erasmus (zoon van Alan Erasmus, mede-oprichter van Factory Records) en toetsenist/vocalist Leo Hermitt. Live was het toetsengeluid van Hermitt dusdanig afgesteld dat het leek alsof er gitaar gespeeld werd. De gedeclameerde vocalen warennauwelijks te verstaan vanwege het volume van de instrumenten. De zang had meer een ritmische functie in het totaalgeluid. De drums swingden haastig strak met doelbewuste horten en stoten, strak en koortsachtig tegelijkertijd. De atonaal verspringende basnoten dreunden extra zwaar door het gebruik van effecten die typisch zijn voor de jaren tachtig zoals de flanger.
Tegenover de geconcentreerde ernst van Handle stond de uitbundigheid waarmee Nape Neck hun postpunk uit de speakers liet knallen. Het trio uit Leeds was vorig jaar al op enkele Nederlandse podia te zien. Nu was eindelijk Amsterdam aan de beurt. Nape Neck is non-stop energie met de ritmesectie Claire Adams (bas) en Kathy Gray (drums) als opgevoerde motor. Grey stelde drumpatronen samen met rollende roffels op snare en toms en slechts een bijrol voor de hihat. Het drumspel was te vergelijken met dat van Kat in The Ex. Nape Neck is The Ex in ongeremde sneltreinvaart. Bobby Glew mangelde de snaren om vooral veel ritmische slidegeluiden voort te brengen. De gitarist speelde alles behalve voor de hand liggende akkoorden. Zijn gitaar diende voornamelijk als percussie-instrument. En waarom zou je een plectrum gebruiken als je een lepel bij de hand hebt? Ook vocaal hielden de drie muzikanten zich niet in, getuige hun vol overgave in koor gezongen call and response.
De bands in OCCII leken op het eerste gehoor hun muziek niet te gebruiken om een boodschap over te brengen. De teksten bestonden, voor zover ontcijferbaar, uit abstracte associaties, klankrijm en gejongleer met woorden. My tongue is a trampoline, roept Leo Hermitt van Handle in het nummer Punctured Time. Teksten zijn vooral klanken en een aanvulling op het ritme. Big Joanie had zaterdag in de bovenzaal van Paradiso wel een uitgesproken boodschap. Het Londense trio is een zwarte feministische punkband met repertoire waarin persoonlijke onderwerpen worden afgewisseld met politiek geëngageerde thema’s. Waar nodig lichtten vocalist/gitarist Stephanie Phillips en drummer Chardine Taylor Stone om beurten tussen de nummers door waar ze over zongen, zoals tegen de uitwassen van het kapitalisme en voor gelijke rechten voor de LHBTIQ+-gemeenschap.
Het tweede album Back Home, vorig jaar uitgebracht door het Amerikaanse label Kill Rock Stars, klinkt over de gehele linie meer poppy dan het debuutalbum Sistahs (2018) en dat is even wennen. De plaat eindigt met onvervalste synthpop. Een van de popinvloeden die zaterdag in de vorm van een cover de revue passeerde was een nummer van zangeres Solange. Uptempo nummers als Cactus Tree en Happier Still zijn meer verwant met (voormalige) bands op het huidige label van Big Joanie, zoals punkrockband Sleater-Kinney. De stevige liedjes deden het zaterdag goed in de bovenzaal van Paradiso. Ze klonken extra robuust door de toegevoegde gitaarpartijen van Vanessa Govinden. Het vierde bandlid speelde haar niet onbelangrijke rol in alle bescheidenheid, verstopt achter de band waar ze ook de keyboardpartijen voor haar rekening nam. Het succes van Big Joanie’s eerste Amsterdamse headline show was onder meer af te lezen aan de lange rij die geduldig schuifelde richting de tafel met merchandise.