Kijken naar 3 (Tres) heeft veel weg van een verblijf in de wachtruimte van een stadsdeelkantoor op een rustige dag. Ruim twee uur lang zit ik tegenover drie andere bezoekers: dochter, moeder en vader. Ze zijn elk een lege stoel van elkaar verwijderd. Van onderlinge communicatie is nauwelijks sprake. Continue reading →