Tiere geeft een surrealistisch kijkje in het leven van het Oostenrijkse echtpaar Anna en Nick. De twee proberen halfslachtig hun huwelijk terug op de rails te krijgen tijdens een vakantie in de Zwitserse bergen. Een ongeluk onderweg maakt de lijmpoging er niet eenvoudiger op. Continue reading
Het gaat te ver om de nieuwste film van Michael Haneke een komedie te noemen, maar er werd vorige week vrijdag in Rialto zowaar een paar keer hardop gelachen. Happy End is een afstandelijke satire over de trage ondergang van de bourgeois familie Laurent in Calais. Het eerste teken van verval is de wand die instort op een bouwterrein van het familiebedrijf. Continue reading
Als je op Google zoekt op de combinatie van de woorden kelder en Oostenrijk zijn de eerste resultaten webpagina’s over de horrorkelder van Josef Fritzl. De Oostenrijkse kelder heeft een slechte reputatie en betreed je niet bepaald voor een gezellig onderonsje, al denken sommige mensen in de documentaire Im Keller van Ulrich Seidl daar heel anders over. Oostenrijkse Gemütlichkeit neemt tussen keldermuren zorgwekkende vormen aan. Continue reading
The Babadook
Sprookjes zijn in de oorspronkelijke vorm meestal griezelverhalen. Ze helpen ons om te gaan met angsten en andere zaken waar we liever niet over praten. Twee recente films gaan over de angsten die het moederschap met zich meebrengt. Zowel in The Babadook als in Ich Seh, Ich Seh is daarbij de hamvraag: wie is het monster? De moeder of het kind? Continue reading
Binnen vijf minuten in Paradies: Glaube trekt Anna Maria (Maria Hofstätter) haar bovenkleren uit en bewerkt ze zichzelf met een zweep ten overstaan van een klein Christusbeeldje. Dit is de Ulrich Seidl zoals we hem het beste kennen: compromisloos confronterend. De regisseur blijft net iets langer dan wenselijk zijn camera richten op zaken waar we liever geen getuige van zijn. Het voelt alsof Seidl de toeschouwer ook met zweepslagen bewerkt. Waarom we toch blijven kijken? Noem het cinemasochisme. Continue reading
Afgelopen weekend stonden lange rijen bij bioscoop Rialto. Zondagmiddag stond de rij zelfs buiten op de stoep langs de Ceintuurbaan. Een van de bezoekers was goed voorbereid en had een boek meegenomen om daar stapvoets richting kassa in te lezen. Misschien is het in de openingsweek nog te vroeg om Ulrich Seidls eerste deel uit de trilogie Paradies een hit te noemen, maar de grote belangstelling valt op. Ik kan me geen rijen herinneren bij Hundstage (2001) en Import/Export (2007). Continue reading
Vrijwel direct na een bioscoopbezoek haal ik bij thuiskomst de kranten en filmbladen die ik bewaard heb tevoorschijn om me verder te verdiepen in de film. Tijdens het lezen van de artikelen en recensies over Amour viel me het grote kwaliteitsverschil op tussen de Nederlandse en de Engelstalige filmpers. Continue reading
De Oostenrijkse film Atmen gaat over lijken. Na afloop noteerde ik drie willekeurige observaties. Continue reading
Zo populair als Ouwehoeren zal Whore’s Glory nooit worden in de Nederlandse bioscoop. De enige lach in Zaal 3 van EYE was vanmiddag een ongemakkelijke lach. De Oostenrijkse regisseur Michael Glawogger drukt de kijker met de neus op het mensonterende prostitutieleven in Thailand, Bangladesh en Mexico. Hoe langer de film duurt, hoe meer je de blik wilt afwenden. Continue reading
Lovely Rita
De vrouwelijke hoofdpersonages in de drie speelfilms van de Oostenrijkse regisseuse Jessica Hausner zijn buitenstaanders. Christine (Sylvie Testud) is de enige in Lourdes zonder religieuze overtuiging en zonder illusie dat ze door een wonder van haar verlamming zal genezen. Rita (Barbara Osika) wordt in het speelfilmdebuut Lovely Rita op school geplaagd en moet vanwege haar dwarse gedrag van haar ouders voor straf meer dan eens het avondmaal alleen op de slaapkamer nuttigen. Irene (Franziska Weisz) is in Hotel een vreemdeling in het hotel waar ze werkt en verblijft, door collega’s buitengesloten en daarom onwetend over het geheim van haar spoorloos verdwenen voorgangster. Continue reading
