Chileense regisseur Pablo Larraín volgt in zijn tweede Engelstalige film Spencer prinses Diana tijdens de laatste kerstdagen die ze met de Britse koninklijke familie doorbrengt. Je kunt de film beschouwen als een drama, maar in meerdere opzichten is het ook een horrorfilm.
Continue reading
De film Jackie wordt in het februarinummer van Sight & Sound zeer kritisch besproken door recensente Violet Lucca. Een van haar kritiekpunten is de acteerstijl van titelrolspeelster Natalie Portman. Lucca vergelijkt haar spel onder meer met Marilyn Monroe die Happy Birthday, Mister President zingt. De vergelijking van Jackie Kennedy met Monroe vind ik treffend gekozen, want Jackie gedraagt zich heel bewust als een actrice. De overdreven manier van acteren past goed bij het centrale thema van de film. Jackie gaat over mythevorming en de rol die performance daarbij speelt. Continue reading
Net als in Zero Dark Thirty (Kathryn Bigelow, 2012) gaat No over het uitschakelen van een gehaat politiek kopstuk en volgen we een persoon die daarbij een centrale rol vervult. In tegenstelling tot de koelbloedige executie in Zero Dark Thirty wordt de Chileense dictator Pinochet op vreedzame wijze afgezet als gevolg van een referendum in 1988 dat hij zelf heeft geïnitieerd. Continue reading
The Headless Woman
Wij Hollanders hebben over het algemeen weinig op met metaforen en symboliek in speelfilms. Onze cinema is een letterlijke cinema. Wat je ziet is wat je krijgt – dubbele lagen ontbreken nagenoeg. De beelden staan voor zichzelf en niet voor een grote of desnoods kleine achterliggende gedachte. In de cinema uit Zuid-Amerika is dat wel anders. Continue reading
