Tag Archives: Noorse cinema

03/13/16

Louder Than Bombs (Joachim Trier, 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Louder Than Bombs (Isabelle Huppert & Gabriel Byrne)

Louder Than Bombs (Isabelle Huppert & Gabriel Byrne)

De Noorse regisseur Joachim Trier geeft graag favoriete platen een plek op de soundtrack van zijn films. Zo waren onder meer Joy Division, New Order en Le Tigre te horen in zijn debuut Reprise (2006) en kwamen Youth Brigade, The White Birch en Deaf Center voorbij in Oslo, 31. August (2011). In Triers eerste Engelstalige film hoorde ik de single Hungry So Angry (1981) van Medium Medium op de achtergrond afgespeeld worden in een scène waarin acteur Gabriel Byrne taco’s staat te bereiden voor zijn jongste zoon. De muziekkeuze is niet het enige wat Louder Than Bombs de moeite waard maakt.
Continue reading →

04/16/14

Dead Snow 2: Red vs. Dead (Tommy Wirkola, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

deadsnow2

Een editie van het Imagine Film Festival is pas compleet wanneer nazizombies zijn gesignaleerd. De Noorse film Dead Snow 2 pikt de draad op waar het eerste deel in 2009 was geëindigd. Geen nood voor wie deel 1 heeft gemist, want de eerste minuten bestaan uit een uitgebreide recap zoals je normaal gesproken alleen bij televisieseries ziet. Continue reading →

04/18/13

Kon-tiki (Joachim Rønning & Espen Sandberg, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

kontiki

Tot aan het moment dat het vlot in Kon-Tiki de oceaan opgaat, maken de door computers opgewekte beelden een overdreven kunstmatige indruk. New York anno 1947 ziet er tijdens het bezoek van de Noorse avonturier Thor Heyerdahl (Pål Sverre Hagen) uit als een onwerkelijk geplastificeerd decor. De kilheid geldt ook het stijve, toneelmatige acteerwerk. Continue reading →

05/24/12

Oslo, August 31st (2011) versus Le Feu Follet (1963)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Oslo, August 31st

Oslo, August 31st

Een van de positieve bijkomstigheden van Oslo, August 31st is de behoefte om Le Feu Follet (The Fire Within) nog een keer te zien. Beide films zijn gebaseerd op de roman Le Feu Follet (1931) van Pierre Drieu La Rochelle (een Franse fascist, lees ik op Wikipedia), over de laatste dag uit het leven van een suïcidale alcoholistische schrijver. Geen opbeurend thema en eerlijk gezegd was in mijn geheugen van de Franse filmversie van Louis Malle uit 1963 geen spoor meer terug te vinden. Continue reading →