The Human Voice (Pedro Almodóvar, 2020)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

De toneelmonoloog The Human Voice is sinds de eerste opvoering in 1930 vele malen opgevoerd en verfilmd. De meest recente versie is de vrije bewerking van Pedro Almodóvar met Tilda Swinton in de hoofdrol. Almodóvar laat het afscheidsdrama afspelen in een decor vol kunstobjecten, opvallend design en (kunst)boeken. Soms zit je meer in de boekenkasten te snuffelen dan te luisteren naar Swintons monoloog. Wat valt er zoal achter de actrice te ontdekken?

The Human Voice speelt zich volledig af in het huis van een naamloze vrouw (Tilda Swinton). Het enige uitstapje aan het begin van de korte film is een bezoek aan een doe-het-zelfzaak. De vrouw koopt een bijl en is daar niet van plan mee hout te gaan hakken. Thuis wachten de ingepakte reiskoffers van haar ex en een ongeruste hond. Als de telefoon een tweede keer gaat, volgt een monoloog uit het toneelstuk La Voix Humaine van Jean Cocteau tussen de vrouw en de man die haar gaat verlaten.

Almodóvars vrije verfilming is niet de eerste van Cocteau’s stuk. Alleen al de afgelopen jaren gingen twee filmmakers hem voor. Een jaar eerder werd een Canadese filmversie van Beau Han Bridge met actrice Shelby Satterthwaite uitgebracht. Rosamund Pike vertolkt de monoloog binnen 19 minuten in de korte film uit 2018 van Patrick Kennedy.

Het huis in Almodóvars The Human Voice is een decor zoals in het theater. Tilda Swinton bevindt zich regelmatig achter de façade, zodat we het huis zien alsof we naar de achterkant van een schilderij kijken. Een camerapositie van bovenaf geeft vanwege het ontbreken van een dak een mooi overzicht van de kamerindeling. Het extravagante interieur met designmeubels en -lampen past bij de extravagant vormgegeven films zoals we die gewend zijn van de Spaanse regisseur. Zou dit zijn ideale huis zijn?

Stilleven van Isabel Quintanilla (boven) en screenshot uit The Human Voice (onder)

Dit is overduidelijk het huis van een kunstliefhebber. Aan de muren hangen grote reproducties van beroemde schilderijen. Het grootste schilderij heeft een prominente plaats boven het bed in de slaapkamer: Venus en Cupido van Artemisia Gentileschi (zie screenshot bovenaan). Elders hangt werk van Giorgio de Chirico (Hector en Andromache), José de Madrazo Y Agudo (Alegoría de Invierno) en recentere schilderijen van Alberto Vargas (Memories Of Olive) en van Pedro Almodóvar Caballero zelf. Een close-up van de inhoud van een badkamerkastje lijkt op een stilleven van schilderes Isabel Quintanilla van wie ook werk in het huis terug te vinden is.

Andere inspiratiebronnen van Almodóvar staan of lagen in de verschillende kasten. Tilde Swinton maakt op een lage tafel in de woonkamer stapeltjes van boeken en films. Je hoeft weinig moeite te doen om twee boeken te spotten van Truman Capote (Breakfast At Tiffany’s en Music For Chameleons). Op de stapel liggen ook Too Much Happiness van Alice Munro, Tender Is The Night van F. Scott Fitzgerald en een Spaanse vertaling van Richard G. Sterns Other Men’s Daughters. Naast twee melodrama’s van Douglas Sirk (uitgegeven door het label Criterion) en Phantom Thread ligt ook een dvd van Kill Bill, waarschijnlijk als vooruitwijzing naar de wraak die de vrouw zal nemen op de man die haar heeft verlaten.

De kleine verzameling boeken is verspreid over meerdere kasten en kastjes. Literatuur is in de minderheid. Zouden de bewoners het verzameld werk van William Blake en de dikke roman A Little Life van Hanya Yanagihara ooit gelezen hebben? Of keken ze liever naar mooie plaatjes in de salontafelboeken? De meeste boeken gaan over kunstenaars, modeontwerpers en (mode)fotografen: Leonardo Da Vinci, Dennis Hopper (Photographs 1961-1967), Peter Lindbergh, ‘Warhol on Basquiat’, Dali, Helmut Newton en modeontwerper Martin Margiela. Er staan twee exemplaren van 100 Contemporary Brick Buildings als bakstenen naast elkaar in kast.

Tilda Swinton zit enige tijd tussen twee kasten met rechts achter zich een half verstopt stapeltje grote boeken. Twee boeken hebben een link met haar carrière. Mick Rocks biografie The Rise Of David Bowie verwijst naar haar vriendschap met de zanger. Swinton en Bowie acteren samen in de videoclip bij The Stars (Are Out Tonight). Op de Bowie-biografie liggen nog twee boeken. Alleen als je beeld stilzet, uitvergroot en lichter maakt, herken je de naam van Caravaggio op de kaft van het bovenste boek. Britse regisseur Derek Jarman bracht in 1986 een film uit over het leven van deze Italiaanse schilder. Swinton maakte in Caravaggio haar filmdebuut.

Uitgelichte details uit bovenstaand screenshot

Het enige filmboek dat ik in het decor kon ontwaren, is een biografie over Ingrid Bergman. De aanwezigheid van dat boek is geen toeval. De Zweedse actrice nam in 1966 onder regie van Ted Kotcheff haar versie van The Human Voice op als televisiefilm. Via de actrice is er nog een link met het toneelstuk van Cocteau. Bergman was in de jaren vijftig getrouwd met Italiaanse regisseur Roberto Rossellini. Rossellini moest wel eerst zijn relatie met actrice Anna Magnani beëindigen en zijn belofte breken om met haar de film Stromboli (1950) te maken. De laatste gezamenlijke film van Rossellini en Magnani was L’Amore (1948), een tweeluik met als eerste deel Una Voce Umana, de allereerste verfilming van The Human Voice. Magnani voert het hele telefoongesprek vanaf haar bed, soms zittend maar meestal liggend, zoals Venus in het eerder genoemde schilderij van Gentileschi. Net als in Almodóvars The Human Voice kijkt in Rossellini’s versie een hond angstvallig toe hoe het gesprek voor hem zal aflopen.

The Human Voice is te zien via Picl (tot 25 juli 2021) en Vitamine Cineville.

2 thoughts on “The Human Voice (Pedro Almodóvar, 2020)

  1. Ik heb de versie met Magnani vorig jaar gezien, maar de versie die ik het beste ken is de opera van Poulenc. Daar zit de vrouw ook de hele tijd op bed. Waarschijnlijk staat dat ook zo in het originele toneelstuk.

    • De ouderwetse telefoon maakt het ook lastig om tijdens het praten door het huis te lopen. Dan is een bed wel zo prettig. De originele tekst geeft geen directe aanwijzing over waar de vrouw zich bevindt. Er is een kamer en een klein tafeltje met een telefoon. De vrouw zegt een keer dat ze een dag eerder de telefoon mee in bed heeft genomen, dus het is wel een gewoonte van haar.

      Tilda Swinton kan zich dankzij de moderne technieken wel vrijelijk bewegen terwijl ze aan de telefoon is. Het maakt deze versie minder claustrofobisch dan de versie met Magnani.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *