The Congress (Ari Folman, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

thecongress

Actrice Robin Wright vertolkt in The Congress actrice Robin Wright. Ze woont om onverklaarbare redenen met haar dochter en zoon geheel afgezonderd naast een vliegveld. Er zijn volgens mij betere plekken te bedenken om aan de stadshectiek en het Hollywoodcircus te ontsnappen. De sciencefictionfilm heeft een stroeve start. Vanaf de eerste dialoog kreeg ik meteen last van tanende interesse. Ik heb meestal veel moeite met films waarin een bekende acteur zichzelf speelt, omringd door bekende acteurs die net doen alsof ze iemand anders zijn. Een weinig begeesterde Harvey Keitel kwijt zich op plichtmatige wijze van zijn taak als Wrights manager Al. Zijn tekst bestaat uit langdurige uitleg. In de tweede lange dialoog, op het kantoor van filmgigant Jeff, blijft ook weinig over van de meestal imposante Danny Huston.

Jeffs motivatie ontgaat mij. Als hij Robin Wright te oud vindt en haar verwijt dat haar films te weinig geld opbrengen, waarom wil hij de actrice dan toch door een computer laten scannen voor virtueel gebruik in toekomstige films van zijn bedrijf Miramount? Is het vanuit zijn optiek gezien niet lucratiever het contract met Wright te ontbinden en een jongere, succesvolle actrice te scannen? Wright gaat in op de deal en het verhaal verplaatst zich twintig jaar verder in de tijd. De 64-jarige actrice verandert in een tekening en wandelt door een bonte animatie, zogenaamd geproduceerd door de Japanse tak van Miramount.

De amusementsindustrie lijkt de werkelijkheid te hebben afgeschaft. De getekende omgeving is een grote onbegrensde escapistische chaos en moet een ideale wereld voorstellen zonder dat aannemelijk wordt gemaakt wat er zo aantrekkelijk aan is. De plotlijn over de verzetsstrijders die tegen de fictieve wereld in opstand komen, is nauwelijks uitgewerkt. Hun aanwezigheid levert enkel nog meer koude drukte op. Pas veel later krijgen we een impressie van de utopische kwaliteiten van de fantasiewereld, maar dan is de film al bijna afgelopen en hebben nieuwe afleidende vragen zich aangediend. Zo blijkt de echte wereld bewoond door mensen die in lompen gekleed haveloos door de straten zwerven. Waar halen deze zwervers het geld vandaan om zich de ampul met hallucinerende substantie te veroorloven? Of wordt die gratis aan iedereen uitgedeeld?

The Congress heeft last van een wildgroei aan ideeën. Van sommige terloops genoemde ideeën zou je een hele film kunnen maken. Zo komt heel even ter sprake dat Miramount beroemdheden letterlijk uitmelkt en ze onder meer aanbiedt in de vorm van een milkshake. Een extreme variant op dit thema is te zien in Antiviral (2012), het speelfilmdebuut van David Cronenbergs zoon Brandon. In Antiviral wordt vlees verkocht van beroemdheden dat is gekweekt met hulp van hun spiercellen. Fans kunnen ook virussen van hun idolen bestellen en laten inspuiten. Door ziektes te delen voelen ze zich dichter bij hun idool. Deze kritiek op de cultus rondom wereldsterren wordt met minder financiële middelen en minder bekende acteurs veel prikkelender uitgewerkt dan in het met grote namen en drukke animaties bevolkte The Congress.

4/10