Er bestaan grofweg twee soorten coverbands. Het ene soort is niet veel meer dan een verdienmodel. Daartegenover staan coverbands die worden opgericht uit louter liefde voor muziek. Wax and Wane behoort tot de tweede categorie. De gelegenheidsformatie had dit jaar enkele nummers van Cocteau Twins ingestudeerd voor een eenmalig optreden dat afgelopen zaterdagavond plaatsvond in Vera Groningen

Muziek van de Schotse band Cocteau Twins (1979-1997) is niet eenvoudig te reproduceren. Je moet eerst zien uit te vinden welke effecten nodig zijn om de galmende, etherische gitaarpartijen van Robin Guthrie te benaderen. Het gitaargeluid verschilt per plaat. Debuutalbum Garlands (1982) klinkt rauwer dan de delicate droompop op de latere albums. Het is nog lastiger om de teksten van zangeres Elizabeth Fraser te ontcijferen. Ze zingt zelfbedachte woorden die geen verwantschap tonen met een aardse taal. Het is in dat opzicht niet vreemd dat de zangeres met haar bijdrage op de soundtrack van Lord Of The Rings: The Two Towers gelinkt wordt aan de wereld van elfen. De unieke zangstijl van Fraser laat melodielijnen soms binnen één maat verspringen tussen meerdere octaven. Probeer dat maar eens na te doen.

Zangeres Brenda Bosma (Spilt Milk) ging de uitdaging aan als bandlid van gelegenheidsformatie Wax and Wane. De band bestond verder uit gitaristen Erik Schumacher (Apneu) en Roald van Oosten (Caesar), bassist Niek Hofstetter (Subroutine Records) en een drumcomputer. Het optreden was een seance waarbij met succes de geest van de jaren tachtig werd opgeroepen. Schumachers gitaar was het meest in effecten ondergedompeld. Van Oosten verrijkte het geluid met aanvullende akkoorden. Beide gitaristen voegden zangpartijen toe op plekken waar in de originele versies de echo van Elizabeth Fraser meezingt. Rechts op het podium speelde Hofstetter op kalme wijze de vloeiende, minimalistische baslijnen.

Het mooie aan het vertolken van covers is, dat het muzikanten in staat stelt onontdekte aspecten te ontdekken van hun talent. Brenda Bosma werd vooral op de proef gesteld in Carolyn’s Fingers. Niet eerder hoorde ik de zangeres zulke hoge noten halen. Het leek haar zo te zien weinig moeite te kosten. Een interessante coverband probeert niet honderd procent te klinken als het origineel. Een beetje eigen interpretatie kan geen kwaad en stelt het publiek in de gelegenheid op een nieuwe manier te luisteren naar vertrouwde muziek. Het viel mij in Groningen voor het eerst op hoe jazzy de zanglijnen van Cocteau Twins zijn. Ik merkt het als eerste in Song To The Siren van het project This Mortal Coil (een cover van een cover, want het origineel is van Tim Buckley) en hoorde in de daaropvolgende nummers nog meer frasering die je eerder in jazz dan new wave zou verwachten.

Wax and Wane was de opening van het jaarlijkse Zomercafé van Lepel Concerts en Subroutine Records in Vera Groningen. De avond trok veel belangstelling, met naast Groningers ook bezoekers van buiten de provincie, inclusief enthousiaste buitenlandse toeristen. Sympathieke tweede band Speed Frisbee uit Winsum week tijdens een compacte set niet van de rechte weg af. De zanger/gitarist deelde rond het laatste nummer mee dat er bij de merchandise T-shirts in drie verschillende maten beschikbaar waren. Doe mij er maar eentje in vijfkwartsmaat, had ik hardop willen roepen. We gingen de nacht in met a fungus. De jonge Amsterdammers bewezen met hun avontuurlijke en melodieuze mathrock/noise-punk opnieuw een van de opwindendste Nederlandse gitaarbands van dit moment te zijn.

Het Zomercafé is er volgend jaar weer en hopelijk is Wax and Wane in de tussentijd over te halen tot nog minstens één optreden elders in het land.