Het eerste weekend van september ging een dag eerder van start dankzij het tweedaagse festival Curly Teeth. De optredens vonden plaats op een uitgestrekt, niet openbaar toegankelijk terrein in Amsterdam-West. Het Food Center Amsterdam is een stad binnen een stad, met naast infrastructuur voor voedselvervoer ook een paar monumentale panden. Donderdagavond maakten negen bands in de Centrale Markthal deel uit van een zeer aantrekkelijk alternatief muziekprogramma.
Curly Teeth was een tweedaags muziekfeestje van Pip Blom en Willem Smit (Personal Trainer) in samenwerking met Markt Centraal in de Centrale Markthal van Food Center Amsterdam. Het festivalterrein kon je uitsluitend bereiken via een treintje op wielen. De toeristische route, over een met vrachtwagens bezaaid bedrijventerrein, ging onder meer langs het monumentale Koelhuis met de metershoge schildering van kunstenaar Keith Haring. Bij binnenkomst werd het publiek verwelkomd door braadlucht en sigarettenrook. De Markthal is blijkbaar een vrijplaats voor nicotinejunkies. Een derde van de ruimte was ingericht voor festivaldoeleinden, met onder meer twee podia, een cirkelvormige bar en een tafelvoetbalspel. Tegen de muur leunde een schoolbord met het tijdschema van de avond. Drie van de negen acts speelden in een hoger gelegen zaaltje dat werd verlicht door een grijnzende halve maan met een sigaret tussen de tanden.
De Markthal is een galmbak. Daar had je alleen last van als je ver van het hoofdpodium bleef staan. Bij het naastgelegen tweede podium, met de naam Vlammenbar, voorkwam de overkappende tentconstructie dat het geluid tegen zijn eigen echo botste. De muziek van openingsband a fungus bleef daardoor compact en helder, zoals we het van de jonge Amsterdammers gewend zijn. De band speelde een tot dertig minuten ingekorte versie van de vertrouwde set. Opnieuw viel weer op hoe soepel de melodieuze zanglijnen werden gekoppeld aan de hevige gitaarnoise. Terwijl de zang het tentzeil streelde, zaagde de gitaar de houten ondergrond tot splinters.
Er zat lekker veel vaart in het festivalprogramma. De optredens volgden elkaar snel op. Tijdens de laatste maten van a fungus liepen we alvast via een halfduistere smalle trap naar het bovengelegen zaaltje waar Neighbours Burning Neighbours ging spelen. De bovenzaal was krap, kaal, donker en met minder zuurstof dan elders in het pand. Een ideale plek om te worden overvallen door compromisloos kabaal. De Rotterdamse band begon op volle kracht met ongenadig hard gespeelde riffs en nog hardere klappen op de drums. Het geluid kon niet ontsnappen uit kleine ruimte. Sommige bezoekers zochten een veiliger heenkomen, terwijl anderen juist dichterbij kwamen om zich door de muziek te laten overmeesteren. Links naast het podium, relaxed zittend tegen de muur, liet een van de achterblijvers zich inspireren tot het maken van een kleurige tekening waarin de felle vocale en instrumentale wisselwerking tussen beide gitaristen werd vastgelegd.
Na het intense optreden van Neighbours Burning Neighbours moesten we even bijkomen en lieten we de volgende band een beetje langs ons heen glijden. Vanaf een afstand zagen we hoe de reünie van Canshaker Pi de massa nabij het podium in beweging zette en tot meezingen uitnodigde. Te oordelen aan het grote aantal muzikanten, inclusief twee drummers, waren alle voormalige bandleden opgetrommeld om van de eenmalige hereniging een geslaagd feest te maken. We waren ondanks een paar biertjes nog te nuchter om enthousiast te worden over de besnorde discoclowns van het duo Getdown Services uit Bristol. Via de open deur van de nabijgelegen caféruimte zagen we de twee hun shirts uittrekken en glimmen als Turkse worstelaars.
Lena Hessels putte in de bovenzaal voornamelijk uit nummers van haar vorige ep if not now. Haar dansbare elektronische repertoire is mijlenver verwijderd van het gitaarlawaai dat haar vader in The Ex maakt. Vader en dochter delen wel dezelfde podiumuitstraling, met ontwapenende glimlach en onuitputtelijk spelplezier. De zangeres liet zich belichten door een speciaal voor haar geconstrueerde installatie, een draagbare versie van het gevaarte op de hoes van Queens single Don’t Stop Me Now. Interessanter dan het lichtspel was het visuele en muzikale contrast tussen Lena Hessels en producer Tender Blom. Hij stond haar bij als een Tom Hardy in de rol van Bronson en accentueerde de zwaardere beats uit de laptop door kreten toe te voegen. De wisselwerking tussen lieflijk en ongetemd leverde op de beste momenten een prettige spanning op.
Sports Team was de tweede Britse act van de avond. We hadden eerder tijdens Canshaker Pi proefondervindelijk geleerd dat een plek vlak bij het podium een goed geluid garandeerde. Aan de zijkant van het podium was ook nog eens ruimte zat. Terwijl het merendeel van de zaal uitgelaten hoste op de ongecompliceerde, onstuimige alternatieve rock, keken wij gefascineerd naar toetsenist Ben Mack. Hij hield zijn ogen verborgen achter een zonnebril en toonde geen enkele emotie. Als zijn toetsenspel even niet nodig was, pakte hij een tamboerijn of rustte hij bewegingloos tegen de achterkant van het podium. Mack oogde meer als een geheim agent dan als een muzikant.
De grootste verrassing van de avond was de nieuwe set van het Friese trio The Homesick. De band bracht een paar jaar geleden een album uit bij het Amerikaanse label Sub Pop en had de grote pech om dat te doen vlak voor aanvang van de pandemie. The Homesick heeft zichzelf onlangs opnieuw uitgevonden. Gitaren hebben plaats gemaakt voor compacte elektronische apparatuur en mengpanelen. Ik hoorde sporen van Animal Collective, latere Liars en vroege Cabaret Voltaire. Liedjes zijn niet meer uitgangspunt maar uitvalsbasis voor muziek die kolkt rondom de dansbare groove van drummer Erik Woudwijk. Muzikanten en vocalisten Jaap van der Velde en Elias Elgersma bouwden de nummers op zoals je dat eerder verwacht van een danceproducer dan van een rockband. Desondanks rockte de set met dezelfde zelfverzekerdheid als in de begintijd van de band. Het optreden had gerust minstens twee keer langer mogen duren.
Het imponerende The Homesick was voor ons een mooie afsluiter van de eerste festivaldag. Curly Teeth ging nog dieper de nacht in met Parker Fans, maar toen zaten wij al in het toeristentreintje terug richting ochtendgloren en een nieuwe werkdag.