De Australische band Tropical Fuck Storm doet momenteel een uitgebreide tournee door Europa. Na het festival Into The Great White Open en Vera Groningen betrad het kwartet gisteren een goed gevulde grote zaal van Paradiso in Amsterdam.
De bij vlagen ontoegankelijke noiserock van Tropical Fuck Storm trekt een groter publiek dan ik had vermoed. Ik dacht dat het optreden maandagavond in de kleine zaal van Paradiso zou plaatsvinden en was opgewekt de trap op gelopen. Als de naam van The Wedding Present niet zo duidelijk op de backline stond afgedrukt, was ik tot ver na het voorprogramma boven blijven staan. Misschien was dat beter geweest, want de openingsact beneden in de grote zaal was geen succes. Het grote matras midden op het podium beloofde al weinig goeds. Taraka kwam op, verstopte zich onder het dekbed en bleef daar een tijdje liggen. Het optreden zou bijzonder zijn geweest als ze in slaap was gevallen. Helaas ging een wekker af en werd de zangeres door een onzichtbare mannenstem tot actie aangespoord.
Taraka deed een soloperformance. De begeleidende band stond op een bandje en klonk heel erg dun. De stem van de zangeres had ook weinig kracht. Ze besteedde meer aandacht aan uiterlijk vertoon dan aan gedenkwaardige melodieën. In elk liedje zong ze mee met de akkoorden, wat ik altijd beschouw als een zwaktebod. Taraka omschrijft zichzelf als een kruising tussen Kate Bush en Johnny Rotten, maar is meer de missing link tussen K3 en punkpop. De performance bestond uit poseren, springen, schudden met een imponerende haardos en een beetje ravotten met het beddengoed. Taraka is We’ve Got a Fuzzbox And We’re Gonna Use It zonder fuzzbox en Plastic Bertrand zonder trampoline. Het optreden duurde gelukkig niet heel lang.
Het volume werd danig opgekrikt bij Tropical Fuck Storm. Zo luid had ik een concert in jaren niet meer meegemaakt. Het pedaal van de bassdrum leek rechtstreeks op mijn borstkas gemonteerd en nam daar mijn hartslag over. Drummer Lauren Hammel gebruikte soms ook elektronische drumpads voor het oproepen van bastonen die het hele gebied rondom het Leidseplein lieten meetrillen. Het spel van de vaardige Hammel liet weinig ruimte over voor het soort nuances dat je verwacht na het beluisteren van het vorige album Braindrops (2019). Songteksten werden opgeslorpt door het lawaai en bleven daardoor onverstaanbaar voor wie het repertoire voor het eerst hoorde. De stevige nummers van het recente album Deep States (2021) zetten de toon.
Tropical Fuck Storm boeit het meest wanneer de muzikanten een route buiten platgetreden rockpaden blijven volgen. Het logo van Einstürzende Neubauten op de pols van zanger/gitarist Gareth Liddiard is een getatoeëerde verwijzing naar een experimentele inborst. Gitariste Erica Dunn voegde elektronische geluiden toe met een synthesizer. Doorgedraaide gitaarsolo’s mondden regelmatig uit in orgastische noise. De leden van Tropical Fuck Storm houden ook van pop, getuige de B-52’s-achtige koortjes en een coverversie van Staying Alive van de Bee Gees. Liddiard had tijdens een van de nummers even een handgemeen met de microfoon, maar ondanks de muzikale woede-uitbarstingen overheerste een positieve energie. Pas nadat de zanger het idee voor een moshpit opperde, begon het voor het podium levendig te kolken en bleef het tot aan het eind van het concert onrustig in de voorste regionen. Het concert zal niet in mijn jaarlijst van 2022 eindigen, maar dat neemt niet weg dat de hardwerkende Australiërs hun live-reputatie volledig waarmaakten.