Het was afgelopen week niet de eerste keer dat Thurston Moore OCCII bezocht. De voormalige Sonic Youth-gitarist heeft een goede band met het Amsterdamse podium. Waarschijnlijk kan Moore met gemak de grote zaal van Paradiso vol krijgen, maar hij voelt zich meer verwant met de ondergrondse DIY-cultuur van OCCII. Net als in augustus 2014 waren ook de optredens op 3 en 4 juni volledig uitverkocht. De gespeelde set was verrassend, zeker voor mensen die zich op een rockende avond hadden verheugd.
Het optreden van Thurston Moore Group in OCCII verschilde dinsdag op meerdere manieren van de vorige keer op dezelfde locatie. Het eerste in het oog springende verschil was de aanwezigheid van nieuw bandlid Jon ‘Wobbly’ Leidecker, elektronicaspecialist uit Negativland. Zijn plek achter een tafel, waar hij zat als een boekhouder achter zijn administratie, was een eerste indicatie dat we geen rock-‘n-roll hoefden te verwachten en zeker geen Rock N Roll Consciousness. Vaste bassiste Deb Googe (My Bloody Valentine) was nog niet terug van vakantie en werd voor deze gelegenheid vervangen door gitariste Jennifer Chochinov. Deze avond ontbrak ook zang. De microfoon stond onaangeroerd geleund tegen een speaker te wachten op de afsluitende bedankspeech. Gitarist Thurston Moore plaatste zijn effectpedalen dusdanig dat hij met zijn rug naar het publiek moest staan om knoppen te kunnen bedienen.
De hoofdmoot van het optreden was een instrumentale compositie van ongeveer een uur in plaats van een set met liedjes. De band ging van start met losse ijle noten die door de drie gitaristen tegelijk werden voortgebracht op hun twaalfsnarige instrumenten. Vaste gitarist James Sedwards mag normaal gesproken graag soleren, maar hield zich nu braaf aan de afgesproken partijen. Leidecker pikte de noten op via zijn mengpaneel en bewerkte ze tot begeleidende soundscapes en onverwachte stoorzendergeluiden. Drummer Steve Shelley voegde met zijn bekkens ruis toe en zette pas laat een eerste basisritme in. Moore hield vanuit een centrale positie zicht op zijn bandleden en gaf elke volgende wending aan met een gitaarhalsbeweging.
De eerste lange compositie was een reis door de geschiedenis van de gitaarunderground en een ode aan inspiratiebronnen en bands die op hun beurt weer mede door Sonic Youth zijn geïnspireerd. De losse openingsnoten deden me denken aan die in Twilight Furniture van This Heat (Moore heeft een paar keer meegedaan met de reünie This Is Not This Heat en maakte een plaat met This Heat-drummer Charles Hayward). Krautrock uit de jaren zeventig ging vloeiend over in de in effecten wadende gitaarakkoorden die we kennen van shoegazebands als My Bloody Valentine en Slowdive. De sporadische uitbarstingen waren niet heel ver verwijderd van postrockgroepen als Mogwai. Typische Sonic Youth-dissonanten waren schaars en staken alleen de kop op toen de drie gitaristen kortstondig metaal onder de snaren wreven, maar dat kan ook een eerbetoon zijn geweest aan generatiegenoten en vrienden van The Ex. Moore’s partner Eva Prinz kleurde het optreden met projecties van haar astronomisch getinte videomontages.
Het optreden was in het bijzonder een ode aan de invloedrijke gitarist en componist Glenn Branca (1948-2018). Het half uur durende nieuwe nummer 8 Spring St., dat als toegift werd gespeeld, is vernoemd naar diens oude woonadres in Manhattan. Thurston Moore nam voor een groot deel precies dezelfde podiumpositie in als dirigent Branca tijdens optredens met zijn gitaarorkesten. Moore speelde ooit samen met Sonic Youth-collega Lee Ranaldo in een van die orkesten. Glenn Branca was een van de eerste mensen die de muziek van Sonic Youth omarmde en platen van de band uitbracht.
Het optreden van Thurston Moore Group was een ernstige aangelegenheid. Elke noot werd secuur geplaatst en de muzikanten speelden net zo geconcentreerd als leden uit een klassiek orkest. Ik vond het de moeite waard, maar na afloop bleken de meningen in de zaal verdeeld.
Voorprogramma Kanipchen-Fit was vele malen losser en vrolijker. De Amsterdamse band treedt (voorlopig) op als duo met een drumcomputer. Zangeres Gloria en gitarist/zanger Empee (ex-Solbakken) vermengen in hun teksten het persoonlijke met het politieke wat het meest tot uiting komt in het nummer Fight over een aanvaring met Amerikaanse autoriteiten. In het nieuwe nummer Number uit het duo op luchtige wijze zorgen over de gedigitaliseerde maatschappij. Terwijl Empee zijn toegankelijk klinkende complexe akkoorden speelde, danste Gloria op de planken met een aanstekelijke blijmoedigheid die haar niet buiten adem bracht ondanks de benauwdheid in de zaal. Te oordelen aan de reacties in de zaal wist het duo met hun set nieuwe fans aan zich te binden.