Afgelopen donderdag trakteerde OCCII ons op twee luide uitersten binnen het ondergrondse rockspectrum. De avond begon met het minimalisme van University Challenged en eindigde met een maximum aan noten en drumroffels van The Flying Luttenbachers. Het Amerikaanse hoofdprogramma speelde naar aanleiding van het nieuwe album Shattered Dimension voor het eerst sinds 2005 weer live in Europa. Ik had de band voor het laatst gezien op 29 november 1999 in de Amsterdamse Kalenderpanden, dus het werd wel weer eens tijd voor een hernieuwde kennismaking.
University Challenged is het instrumentale project van gitarist Ajay Saggar en bassist Oli Heffernan uit King Champion Sounds, aangevuld met gitarist Kohhei Matsuda van de Japanse band Bo Ningen. Zittend in het halfduister brachten de drie gitaristen een psychedelische dromerige drone voort. De muzikanten hielden volhardend vast aan een grondtoon als basis voor een verscheidenheid aan door elkaar en tegen elkaar in gespeelde noten die niet afweken van de afgesproken toonsoort. Wat in de muziek aan progressie ontbrak werd gecompenseerd door de beelden op het grote witte doek achter het trio. De uitgerekte akkoordenbrij vormde een contrast met de chaotische montage in de experimentele korte film The Cut Ups (Antony Balch, 1966). Pas vlak voor het einde van de set viel de drone uit elkaar in een weifelende coda waarin elke muzikant zijn eigen uitgang probeerde te vinden.
Terwijl DJ Trish Trash van Grauzone in de pauze prettige plaatjes draaide wisselden de leden van The Flying Luttenbachers elkaar af voor luide individuele soundchecks. De distortion op de basgitaar van Tim Dahl deed niet alleen de OCCII enkele millimeters van plaats verschuiven maar leek ook de voortijdige dood van zijn versterker in te luiden. Tijdens het optreden zoemde de bas noodgedwongen rechtstreeks via de zaalversterkers door de zaal.
Stalmeester, bandoprichter en drummer Weasel Walter riep het publiek op naar voren te komen en tikte af. Walter is de enige constante in de geschiedenis van The Flying Luttenbachers. Meer dan twintig muzikanten maakten ooit deel van de New Yorkse band. Naast Dahl had Walter voor deze tournee twee nieuwe bekwame instrumentalisten meegebracht: tenorsaxofonist Matt Nelson (o.a. tUnE-yArDs) en Britse gitarist Alex Ward (o.a. This Is Not This Heat). Ward nam de plaats in van Brandon Seabrook die op het dit jaar verschenen Shattered Dimension is te horen. De band klonk als King Crimson na een overdosis anabole steroïden. De muzikanten combineerden meerdere genres waarvan er twee elkaar normaal gesproken naar de keel vliegen als ze elkaar op straat tegen zouden komen. Noise met een punkhouding gaat gewoonlijk moeilijk samen met gladde fusion, maar bij The Flying Luttenbachers zijn ze de beste vrienden.
Vooral het cleane gitaargeluid van Ward was de oorzaak voor de associatie met fusion. Hij speelde net als Nelson moeiteloos vingervlugge partijen die volledig leken te bestaan uit ter plekke uitgevoerde invallen, behalve tijdens de momenten waarop de gitarist en saxofonist unisono speelden. De twee muzikanten deden niet aan rechte noten en kozen consequent voor dissonante melodische intervallen. Walter zorgde als de Jochem Myjer van de Amerikaanse underground vanachter zijn drumstel voor constante onrust. Hij hield nauwlettend het muzikale traject in de gaten dat van tevoren tot in detail was uitgestippeld.
De symfonische punk was een aanval op de zintuigen. Het optreden was dragelijk omdat de muzikanten de humor van hun onderneming altijd bleven inzien. We mochten zelfs even een nummertje ritmisch meeklappen voor zover de onregelmatige maatsoorten ons dat mogelijk maakten.