Space Is The Place in Paradiso (7 juli 2022)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Muziekpodium De Ruimte programmeert ook buiten de eigen uitkijktoren aan de Distelweg in Amsterdam-Noord. Vorige week donderdag landde hun avontuurlijke concertserie Space Is The Place in de kleine zaal van Paradiso voor een avond met een ruime interpretatie van jazz en geïmproviseerde muziek.

De programmering van Space Is The Place bestaat over het algemeen uit vrije geïmproviseerde muziek. De toevoeging van een punkband aan de line-up in Paradiso was om die reden verrassend, maar zeker geen vreemde keuze. Punk en free jazz hebben met elkaar gemeen dat ze de gemiddelde medemens op de kast kunnen jagen. Free jazz slaagt daar tegenwoordig net iets meer in dan de meeste punkbands. Bij de olijke Eindhovense punkers Charlie & The Lesbians was het feest aan het einde van de avond, terwijl bij de akoestische soloset van saxofonist John Dikeman verschrikt vingers in de oren gingen vanwege snerpende uithalen in de hogere frequentieregionen. Dikeman wandelde blootsvoets door het midden van de bovenzaal en haalde alle mogelijke geluiden uit zijn instrument, zonder zich daarbij te verleiden tot ook maar iets dat in de buurt van een conventionele melodie kwam. Zijn muzikale monoloog bestond afwisselend uit supersnelle noten, onverwachte uithalen en kalm in- en uitgeademde lage drones.

John Dikeman

Punk en free jazz zijn in Nederland dichter tegen elkaar aan gekropen sinds de samenwerking van The Ex met leden van Instant Composers Pool op het album Joggers & Smoggers (1989). De technisch vaardige jazzmuzikanten en de meer intuïtief spelende punkers delen een zelfde gevoel voor humor. Ook deze avond mocht gelachen worden, bijvoorbeeld tijdens de korte set van Terrie Ex. De gitarist van The Ex werd in de tweede helft van zijn korte optreden geconfronteerd met een losgeraakte piano die door muzikant Oscar Jan Hoogland in de strijd werd geworpen. Het instrument rolde vervaarlijk rond de gitarist en werd tijdens het vriendschappelijk robbertje knokken als barricade gebruikt. Terrie liet zich natuurlijk niet door de interruptie van de wijs brengen, voor zover er bij zijn spel van wijsjes sprake was.

Hoogland musiceerde opvallend kalm tijdens het openingsoptreden samen met Zea. Hij verfraait de liedjes van Zea meestal met uitbundige chaos, dollend met toetsinstrumenten, kraakdozen, megafoons, walkman, platenspeler, toeter, wonderlijke snaarinstrument en percussieve attributen. Deze avond leek hij zijn instrumenten eerder te temmen dan vrij rond te laten rennen, wat resulteerde in twee nummers waarin hoge drones voor bezwerende begeleiding zorgden. Hij liet de megafoons melodieus als katten janken en toverde de eerder genoemde piano om tot een tanpura uit de klassieke Indiase muziek.

Oscar Jan Hoogland & Zea

Ruim een week voor de Paradiso-editie van Space Is The Place verscheen de vinylversie van het titelloze debuutalbum van Silverbones. Deze avond was een mooie gelegenheid om de plaat te presenteren. In de band herkenden we Jochem van Tol en Liú Mottes van het geweldige duo Soon. Van Tol speelt toetsen, modulaire synthesizers en een Korg. De drums laat hij in deze band over aan Frank Rosaly. De drumpartijen variëren van levendig vol en druk, zoals in de compositie Vessel, tot ingehouden in de bluesy triphop van Tinku en het dromerige Encounters. Live kletterden en klaterden de snaredrum en bekkens van Rosaly soms zo luid dat de rest van de band dreigde te worden ondergesneeuwd. Desondanks raakte geen enkele muzikant het spoor kwijt, wat onder meer te danken was aan de beheerste basloopjes van Janneke de Jong. Mottes leefde zich uit met majestueuze gitaarnoise. Ze liet samen met Rosaly het gebouw resoneren in de climax van Vessel.

Het middelpunt van Silverbones is de in Amsterdam woonachtige vocalist, toetsenist en interdisciplinaire kunstenaar Ibelisse Guardia Ferragutti. Ze is geboren in Bolivia, groeide op in Brazilië en geeft haar Latijns-Amerikaanse verhalen en melodieën een centrale plek in de muziek. Ze bewoog donderdag tijdens het openingsnummer als een sjamanka tijdens een inwijdingsritueel en bespeelde in de loop van de set meerdere niet-westerse percussie-instrumenten. Haar zang volgde een pad met onverwachte bochten en kronkels, begeleid door onregelmatige maatsoorten die heel vanzelfsprekend klonken in plaats van ontregelend. Het ene moment was de muziek weerbarstig en dan weer bedaard melodieus. Silverbones is een natuurlijke samensmelting van verschillende genres die elkaar geen moment bijten. Progressieve rock, electronica, jazz (inclusief drumsolo), noise en Braziliaanse muziek gaan vloeiend in elkaar over. Avontuurlijke festivals die dit seizoen nog een ideale band nodig hebben ter afronding van hun programmering, hoeven niet langer verder te zoeken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *