International Film Festival Rotterdam biedt naast ernstige arthouse ook een selectie nieuwe horrorfilms uit verschillende werelddelen. Soms word je in Rotterdam voor het eerst geconfronteerd met wat later cultklasiekers worden, zoals Ichi The Killer (2001) en Haute Tension (2003). Ik betwijfel of de Argentijnse zombiefilm Soy Tóxico ook een cultstatus zal verkrijgen.
Soy Tóxico speelt zich af in post-apocalyptisch Argentinië en kan kortweg worden omschreven als Mad Max (1979) met blinde zombies. Acteurs rijden rond in een provisorisch omgebouwde auto en een uit verschillende onderdelen geconstrueerde motor. Voedsel en brandstof zijn schaars. Pijlen worden vervaardigd uit gebroken drankflessen. Een man (Esteban Prol) ontwaakt in de woestenij. Hij weet niet hoe hij daar terecht is gekomen en waarom hij wordt omringd door lijken. Later leert hij dat het de lichamen zijn van slachtoffers van een bacteriologische oorlog. Ze worden door militaire vliegtuigen in de woestijn gedumpt om zombies te voeren. Zo wordt voorkomen dat de zombies hun honger komen stillen in het noordelijk halfrond.
De gestrande man wordt door de eerste zombie besprongen en op het nippertje gered door een oudere woestijnbewoner (Horacio Fontova). Hij wordt naar een vervallen industrieel verblijf gebracht waar de overige bewoners (Sergio Podelei en Gastón Cocchiarale) net zo gastvrij zijn als de familie in The Texas Chain Saw Massacre (1974). Zonder duidelijk aanwijsbare reden kwellen ze hun gast en sluiten ze hem op. De enige mogelijke redding voor de man is een geheimzinnige, zwijgzame jonge vrouw (Fini Bocchino).
Regisseurs Daniel de la Vega en Pablo Parés gaan slordig om met de interne logica van hun verzonnen filmwereld. De eerste zombie krijgt lucht van het hoofdpersonage en rent met veel vaart op hem af. Het blijkt echter het enige atletische exemplaar te zijn, want zijn soortgenoten sloffen zonder uitzondering als versufte dronkaards door het droge zand. De filmtitel Soy Tóxico (I Am Toxic) geeft aan dat het hoofdpersonage zelf ook is besmet met het zombievirus. Geheugenverlies is het eerste symptoom, wat niet verhindert dat de man genoeg flashbacks krijgt om zijn recente verleden te reconstrueren.
De zombiefilm is een onuitroeibaar genre. Je moet wel een heel originele invalshoek verzinnen om nog positief op te vallen. Soy Tóxico beperkt zich tot een kat- en muisspel met achtervolgingen en knokpartijen in stoffige vertrekken. De paar aanwezige zombies zijn sloom en het onbesmette gespuis is karikaturaal. De actie wordt opgeleukt met flauwe humor. Het achtergrondverhaal van het hoofdpersonage roept te veel vragen om zijn hachelijke avontuur enige emotionele lading mee te geven.
4/10