De Popronde is een jaarlijkse reden voor een muzikaal uitstapje in een Nederlandse stad naar keuze. Traditiegetrouw was Alkmaar mijn doel. Vorig jaar bezocht ik voor het eerst de editie in Hoorn. Na de verhuizing van een van mijn beste vrienden naar Vlijmen is Den Bosch een nieuwe optie geworden. Afgelopen vrijdagavond ontdekten we niet alleen nieuwe bands, maar ook de uitgaanssfeer in de Brabantse stad.
Het eerste wat we in Den Bosch leerden was dat Willem Twee Toonzaal zich niet in hetzelfde pand bevindt als Willem Twee Poppodium. Ondanks onze vergissing konden we op eerstgenoemde locatie toch nog een flink stuk meepikken van Abel Natürlich, het alter ego van Abel Tuinstra uit onder meer Personal Trainer. Met zijn band Very Good Friends laat hij zich beïnvloeden door de Cardiacs en ook solo schudt hij indiepop en progrock heftig door elkaar voor het vertellen van komische Engelstalige verhaaltjes. De complexe partijen, op afwisselend gitaar en piano gespeeld, werden niet allemaal even vlekkeloos uitgevoerd en waarschijnlijk was dat bewust ontregelend bedoeld, vooral tijdens een liedje over een dierenboerderij. Het publiek, dat aan tafeltjes en op de grond stond of zat, kon er de humor wel van inzien. Als Abel Natürlich besluit in het Nederlands te gaan zingen, wacht hem een grote toekomst in het kleinkunstcircuit.
Een rondje Popronde is een verrassingstocht. Elke editie sta je op z’n minst één keer op ooghoogte en binnen handbereik van een geweldige nieuwe band, musicerend op een geïmproviseerd podium ergens achter in een afgeladen bruine kroeg. Deze avond in Den Bosch zagen we veel talent, maar moesten we tekort constateren aan verbeeldingskracht en opzienbarende muzikale vindingen. Bij de paar bands bands die we na Abel Natürlich zagen ging het meer om sound dan om songs. Aan muzikaal technisch vernuft was geen gebrek. De muzikanten in de paar bands die we zagen beheersten hun instrumenten volledig, speelden met zichtbaar gemak en hadden een professionele uitstraling. Het Friese kwartet Historian treuzelde in café De Basiliek nooit tussen nummers dankzij een drummer die de vaart in de set hield. Voor de jonge bandleden begint de popmuziekgeschiedenis eind jaren zestig en houdt die op voordat punk halverwege de jaren zeventig voor opschudding zorgde. We hoefden niet op in het programmaboekje te kijken om Led Zeppelin als inspiratiebron te herkennen. Net als bij DeWolff is het Hammond-orgel een smaakmaker.
Oh Whale uit Enschede had in het World Skate Center last van overdaad. Ik snap dat je als band bij het eerste nummer indruk wilt maken om zo de zwervende festivalbezoekers direct aan je binden. Het publiek kreeg bij het openingsnummer een volle laag effecten vanuit gitaren en toetsen over zich heen. De zanger sprong vroeg het podium af, alsof de band al minstens halverwege de set was beland. Hij haalde een kruk tevoorschijn, zette die voor het podium neer, ging erop staan en orakelde als een openbare spreker bij Speakers’ Corner in Hyde Park, maar dan zonder duidelijke boodschap. Zonder gitaar in handen had de zanger voldoende gelegenheid om zich Bono te wanen en zijn teksten met armbewegingen uit te beelden. Het leidde allemaal te veel af van de muziek en dus vertrokken we naar Bossche Brouwers aan de Vaart.
Het brouwpodium maakt deel uit van de Tramkade, een industrieel terrein waar ook World Skate Center en De Verkadefabriek zijn te vinden. Je waant je in de Bossche underground totdat je een prijzig speciaal biertje in een klein plastic glas krijgt geserveerd. Onze mislukte poging om eerder op de avond de band Hoofs te zien had ons geleerd om bij Bossche Brouwers aan de Vaart ruim voor aanvangstijd een plek te veroveren in de buurt van het podium. We waren dit keer op tijd genoeg voor het meemaken van de soundcheck van Femme Fugazi. De band uit Nijmegen is geen vrouwelijke variant op de post-hardcoreband Fugazi uit Washington, D.C. De Amerikaanse Fugazi was zeer politiek gedreven, wat van de jeugdige Nijmegenaren niet gezegd kan worden. Hun nummer met de titel Gerard Joling was geen statement tegen rechts-populisme, maar een welgemeend eerbetoon aan de Nederlandse kopstem. Zangeres Chris de Meza is oprecht fan.
De voornaamste functie van Femme Fugazi’s postpunk is het in beweging krijgen van een mensenmassa. In de volgepakte zaal begon om middernacht meteen vanaf de eerste maat een heftig uitgevoerd ritueel van springen, duwen en trekken. De moshpit beperkte zich niet tot de voorste paar rijen. Alles bewoog om ons heen. Een enkeling zocht een veilige plek door via onder meer onze schouders op de tafels te klimmen die links tegen de ramen stonden opgesteld. Via een dunne, witte en roestig ogende steunpilaar, onhandig voor het midden van het podium geplaatst, klom een enkele durfal omhoog om zich op de handen te leggen van mensen die in de buurt stonden. Anderen bungelden uitgelaten aan stalen buizen. De bassist van Femme Fugazi wandelde al spelend rustig over de bar die een heel eind naar achteren reikte. De speakers konden al het lawaai niet aan en staakten halverwege de set. Extreem volume bleek een essentieel onderdeel van het succes van de band. Zonder dat volume viel het dansen zo goed als stil. Terwijl technici gehaast op zoek gingen naar de oorzaak van het euvel, doodden de muzikanten de tijd met een jazzy jam. Er steeg gejuich op toen het zaalgeluid weer terugkeerde. De menigte vervolgde in nog heftigere mate het goedmoedige geworstel.
Ik weet niet of iedereen speciaal voor Femme Fugazi naar Bossche Brouwers was gekomen of dat het elke uptempo en luid spelende band was gelukt iedereen zo uitzinnig te krijgen. Van de gespeelde nummers kan ik me na een paar dagen nauwelijks meer iets herinneren, maar de euforische publieksparticipatie maakte het slot van Popronde Den Bosch 2023 onvergetelijk.