De derde speelfilm Out Of Sight, Out Of Mind van Brian Follmer duurt eigenlijk acht uur. Het script was ongeveer 500 pagina’s dik en de ideeën nog lang niet op. Voor IFFR werd inderhaast een behapbare versie gemonteerd. Out Of Sight, Out Of Mind had tijdens de wereldpremière in Rotterdam de lengte van iets meer dan twee uur en een gevoelsduur van alsnog ruim drie uur.
U heeft een unieke film gezien, vertelde regisseur Brian Follmer na afloop van de vertoning in Cinerama 5, want na Rotterdam zal Out Of Sight, Out Of Mind nooit meer in deze vorm vertoond worden. De film werd gepresenteerd als een work in progress. De episodische structuur biedt daar alle gelegenheid voor. Out Of Sight, Out Of Mind bestaat uit hoofdstukken die losjes met elkaar verbonden zijn. De belangrijkste rode draad is de geestelijke aftakeling van het personage O’Brien, gespeeld door Follmer zelf.
De jonge vriendengroep in Los Angeles waar O’Brien deel van uitmaakt heeft geen reden tot klagen. Een goede investering op de digitale geldmarkt heeft een gezonde financiële basis gelegd. De leden van de groep hebben de gelegenheid om aan uitgebreid zelfonderzoek te doen. O’Briens vriend Travis (Adam Leotta) reist in het eerste hoofdstuk naar Mexico waar hij bij een groep jonge radicale socialisten belandt. Zijn voice-over praat de hoofdstukken aan elkaar. Andere vrienden geven hun muzikale carrière een nieuwe impuls. O’Brien begint een absurdistische videoblog.
De episodische verhaalstructuur symboliseert het gebrek aan eenheid binnen de vriendengroep. Iedereen leidt een eigen leventje en zoekt een eigen weg. Hoe het werkelijk met de ander gaat is moeilijk te ontdekken achter het geïdealiseerde imago dat via sociale media wordt gedeeld. De vrienden merken veel te laat hoe slecht het met O’Brien is gesteld. Zijn bizarre video’s blijken symptomen van schizofrenie. Iedereen is te veel met zichzelf bezig om hem adequaat te kunnen helpen.
De aaneenschakeling van min of meer opzichzelfstaande hoofdstukken heeft hetzelfde effect als het verplicht bingewatchen van een televisieserie. Het liefst zou je na een paar hoofdstukken even de benen strekken of de kijksessie op een andere dag voortzetten. Niet alle episodes zijn even interessant, zoals de zakelijke besprekingen en optredens van popmuzikant Lox (een aandoenlijke zelfparodie van Geordie Kieffer). De grotendeels geïmproviseerde dialogen geven de scènes veel spontaniteit en energie, maar dat gaat regelmatig ten koste van de scèneopbouw.
Vanaf het hoofdstuk over Tinder met Kate (Katie Singleton) en Travis begon mijn interesse steeds meer af te nemen. Het was wel grappig om te zien hoe de vriendin van acteur Adam Leotta op de rij voor mij ongemakkelijk reageerde op een weinig verhullende seksscène van haar vriend. Tijdens het laatste hoofdstuk over een collectieve waterdieetsessie begonnen om mij heen mensen ongeduldig de tijd te checken op hun mobiele telefoons. Dat is meestal een slecht teken.
6/10