Lincoln (Steven Spielberg, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

lincoln

De term collegebankcinema is zeker van toepassing op Lincoln. De collegebanken in zaal 1 van The Movies hebben gebrek aan beenruimte en zijn ongeschikt voor films van twee en een half uur. Het historische epos is nogal aan de verbale kant. Opletten is het devies, want de geschiedenisles bestaat uit rappe dialogen die in de ondertiteling net zo snel voorbijkomen als de beursnoteringen onder in beeld bij nieuwszender CNBC. Om niets te missen zit ik meer te lezen dan naar de rest van het scherm te kijken. De vele scènes in het parlement geven Lincoln het aanzien van een rechtbankdrama. Daarbuiten wandelt het titelpersonage als levend monument door het Witte Huis. Daniel Day-Lewis brengt Lincoln imponerend statig tot leven, wijsheden afwisselend met gevatte anekdotes.

De staatsman is onderdeel van schilderachtige beeldcomposities en wordt regelmatig met tegenlicht of strategische van achter vitrage in beeld gebracht, zodat enkel zijn herkenbare contouren en profil zichtbaar zijn. Lincoln is op zulke momenten meer symbool dan mens. De menselijke kant van de president schemert het meest door in zijn rol als familieman, in aanwezigheid van zijn jongste zoontje (Gulliver McGrath), zijn bezorgde vrouw (Sally Field) en zijn oudste zoon (Joseph Gordon-Levitt). Het warm kloppende hart in het verhaal wordt echter gevormd door Thaddeus Stevens (Tommy Lee Jones) voor wie de afschaffing van de slavernij een levenswerk is. De zwaar aangezette norse kop van Jones verluchtigt de overheersende ernst met een vleugje welkome humor.

7/10