Karsu: I Hide A Secret (Mercedes Stalenhoef, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

karsu

De documentaire Karsu: I Hide A Secret gaat over meer dan alleen de opkomst van de ‘Nederlandse Norah Jones’. De film is ook een portret over een migrantenfamilie in Osdorp.

Het gezin Dönmez is volledig geïntegreerd in de Nederlandse maatschappij, maar zelfs veertig jaar na hun komst hebben de ouders nog steeds last van heimwee naar Turkije. Vader en moeder hebben dochter Karsu vernoemd naar hun geboortedorp. De terugkeer tijdens de vakantie is altijd een emotionele aangelegenheid. Karsu Dönmez geeft muzikaal toe aan haar Turkse roots als ze achter de piano zit tijdens Turkse feestelijkheden in het restaurant van haar vader aan de Ceintuurbaan, een paar honderd meter verwijderd van bioscoop Rialto waar ik de film zag, maar het liefst zingt ze de door haarzelf geschreven liedjes in het Engels. In haar eigen repertoire is lang niets van haar roots te bespeuren.

De documentaire volgt een jong zangtalent dat hogerop probeert te komen, van de optredens in het rumoerige restaurant via huiskamerconcerten naar de besprekingen met een grote platenmaatschappij. Het optreden in Carnegie Hall is een van de hoogtepunten in Karsu’s carrière, maar gelukkig niet de climax in het verhaal, anders zou de film een voorspelbaar verloop hebben gehad. Hoe het de zangeres gelukt is de plek op het gerenommeerde New Yorkse podium te bemachtigen, vertelt de film verder niet.

De belangrijkste momenten zijn veel dichter bij huis, zoals een optreden tijdens een Turks muziekfestival in het Muziekgebouw aan ’t IJ in thuisstad Amsterdam. Karsu treedt op met band en het is goed te horen hoe haar talent zich heeft ontwikkeld. Ze is extra geïnspireerd omdat er twee belangrijke mensen in het publiek aanwezig zijn. Het verleden en Karsu’s (mogelijke) toekomst kruisen elkaar die avond. Zoals de titel Karsu: I Hide A Secret aangeeft gaat de documentaire ook over de geheimen die de zangeres in haar liedjes verbergt. Tot toenemend vermaak van de filmkijkers legt ze iets te vaak uit dat de teksten vooral niet over haar eigen leven gaan. Aan het eind van de film krijgen de teksten wel degelijk een heel persoonlijk karakter en wordt geleidelijk een klein geheim onthuld dat ook veelzeggend is voor de relatie tussen de zangeres en haar ouders. Die relatie is zeer liefdevol, maar nog altijd beïnvloed door Turkse gewoontes en tradities.

Karsu is het in vermakelijke discussies vaak zeer oneens met haar moeder. Toch zal ze moeten toegeven dat ze erg op haar moeder lijkt: sterk, zelfverzekerd en gedreven. De rustig observerende camera haalt vaak precies het juiste detail naar voren. Een mooi voorbeeld daarvan is tijdens een huiskamerconcert voor studenten in Leiden. De camera draait weg van Karsu, richt zich op het luisterende publiek en kiest uitgerekend het gezicht uit dat mij in het totaalshot al was opgevallen en nieuwsgierig maakte. Een jonge vrouw gaat helemaal op in het liedje en heel even lijkt het of een traan op het punt staat een ooghoek te verlaten. Zoals zij langzaam in de muziek wordt opgezogen, zo geleidelijk raak ik dankzij de documentaire meer en meer betrokken in Karsu’s leven.

7/10