King Of The Cruise is de officieuze titel voor Ronald Busch Reisinger. Deze baron is een in het oog springende passagier op een cruiseschip en iemand waar je moeilijk omheen kunt. Documentairemaakster Sophie Dros reisde met hem mee en maakte een fascinerend portret van een man die zich thuis voelt in een artificiële omgeving, ver van het alledaagse leven.

King Of The Cruise gaat over de dagelijkse gang van zaken op een gigantisch cruiseschip en vooral over een van de passagiers. Hij laat zich aanspreken als baron en heet voluit Ronald Busch Bradford Bullard Chalmers Turner Greenough Walter Marion Budmar Edwards Douglas Ascog Reisinger of Inneryne. De baron is vanwege zijn opvallende verschijning een attractie van formaat. Hij noemt zichzelf an entertainment. Met zijn vele praatjes vermaakt en verveelt hij zijn medepassagiers tussen en tijdens uitgebreide maaltijden. Hij wordt voornamelijk omringd door bejaarden met een goedgevulde beurs. Geduldig luisteren naar anderen is niet een van Reisingers eigenschappen.

De solitair reizende Reisinger is een Amerikaan met Schotse voorouders. Hij bezit naar eigen zeggen een kasteel in Schotland en is koning van het Afrikaanse miniatuurstaatje Biffeche. Hij vindt het ongepast als je zijn beweringen via Google checkt. In een van de scènes in de documentaire paradeert hij als koninklijke imperialist op het dek in een rode cape die je in Nederland bij elke Sinterklaaswinkel kunt kopen. De rijkaard maakt geen vreugdevolle indruk. Hij is duidelijk op zoek naar aandacht en krijgt die alleen door aandacht te forceren. Ik verdenk hem ervan dat hij om die reden zelfs ziekteverschijnselen veinst.

De baron lijkt vermoeid van de opgeblazen verhalen die hij telkens weer oprakelt. Sommige mensen geloven hem niet, vertelt hij op gepikeerde toon aan documentairemaakster Sophie Dros. Een van de medepassagiers loopt zelfs zonder iets te zeggen midden in een verhaal weg. Dros laat in het midden of Reisinger een pathologische leugenaar is of niet. Tijdens interviews in zijn hut laat ze ook de kwetsbare kant van de man zien, wanneer hij praat over zijn moeder en zijn angsten. Dat maakt hem niet alsnog innemend. Het verbaast me niets dat zijn tweede vrouw liever thuisblijft in plaats van met hem meereist.

Het cruiseschip wordt op de soundtrack bezongen als een drijvend paradijs terwijl het in werkelijkheid een symbool is van de leegte in de westerse wereld. Iedereen amuseert zich te pletter, aangemoedigd door overdreven opgewekt personeel. Passagiers wanen zich op The Love Boat. Zelf associeer ik cruiseschepen eerder met rampenfilms als The Poseidon Adventure (1972) en Poseidon (2006) waarin rijkelui niets meer hebben aan hun geld wanneer de boot op zijn kop ligt en de nooduitgang onder water staat.

De corpulente baron, die zichzelf met moeite uit stoelen wurmt, doet me denken aan de passagiers op het ruimteschip in WALL·E (2008). Zij zijn vanwege hun luiheid zo zwaar geworden dat ze niet of nauwelijks nog uit zichzelf kunnen bewegen. Ze kunnen alleen nog consumeren en doen dat ze tot hun hart het begeeft. Aan boord van het cruiseschip is het ook elke dag feest. De eindbestemming is van secundair belang. De baron mengt zich in het feestgedruis maar blijft altijd een buitenstaander en een curiosum aan de zijlijn. Dat is een gegeven waar hij niet aan kan ontsnappen, net zo min als hij uit zijn uitpuilende lichaam kan ontsnappen. Het cruiseschip is niet langer meer een uitvlucht, maar zijn gevangenis.

8/10