Zanger, bassist en punkrocker John Robb van The Membranes heeft zijn hanenkam in de loop der jaren weten te temmen, maar is zelf nog altijd een onbeteugeld podiumdier dat alle kanten opspringt. Zijn band uit Manchester tourt dit najaar door Europa naar aanleiding van het recente album What Nature Gives/Nature Takes Away. Afgelopen woensdag konden we in OCCII oordelen of het epische geluid van de plaat op het podium net zoveel indruk zou maken.
OCCII verwelkomt regelmatig oude rotten uit de internationale muzikale underground. Eerder dit jaar terug waren onder meer Thurston Moore van Sonic Youth en Lydia Lunch aan de beurt op hun favoriete Amsterdamse poppodium. Moore verkocht met gemak twee avonden achter elkaar uit. Niet elke vertegenwoordiger van de oude garde krijgt dat voor elkaar. Het onlangs herrezen Amerikaanse noisecombo Live Skull moest het vorige week doen met een opkomst van een man/vrouw of dertig. Hun huidige, met classic rock flirtende muziek kon mij niet langer dan vijf nummers boeien. Misschien had ik meer aangekund als producer Martin Bisi met zijn band geen voorprogramma was geweest. De man die ooit achter de knoppen zat bij plaatopnamen van John Zorn, Sonic Youth, Cop Shoot Cop, Unsane, Swans en Herbie Hancock tartte de gehoorwegen met een veel te lang uitgesponnen, naar binnen gekeerde, onsamenhangende en in effecten verzuipende jamsessie.
Afgelopen woensdag was het in OCCII de beurt aan de Britse tak van de ondergrondse gitaarscene met een optreden van postpunkband The Membranes. De band werd in 1977 opgericht in Blackpool en wordt gezien als voorloper van bands als Sonic Youth en Big Black. The Membranes was in 1985 voor het eerst en het laatst op de Nederlandse televisie te zien in het door de VPRO uitgezonden Britse muziekprogramma The Tube. Zanger/bassist John Robb werd in een van de uitzendingen kort geïnterviewd door Jools Holland. Muziekjournalist Robb is zelf ook een zeer bekwame interviewer. Als deskundige mag hij regelmatig commentaar leveren in programma’s waar je niet zo snel een punkrocker op de bank verwacht zoals BBC Breakfast.
Na de reis door het universum op het vorige album Dark Matter/Dark Energy (2016) daalt The Membranes op het deze zomer verschenen dubbelalbum What Nature Gives/Nature Takes Away weer af naar moeder Aarde of wat daar nog van over is. De band pakt het vanaf openingsnummer A Strange Perfume meteen groots aan door de massieve postpunk aan te vullen met gezwollen koorzang dat je normaal gesproken verwacht op de soundtrack van een film met Bijbelse proporties. Het ontbreken van het koor in OCCII werd tijdens het optreden gedeeltelijk gecompenseerd door mysterieuze zangeres Amelia Chain. Ze hield haar gezicht verborgen achter de sluier van een met rozen geornamenteerd, zwart gekleurd hoofddeksel en combineerde haar achtergrondzang met toetsenspel. Gitarist Nick Brown bleef schuchter en onbewogen in de buurt van het drumstel van Mike Simii (B·F·G). Gitarist Peter Byrchmore was vanwege zijn grote postuur niet te missen in het blikveld, maar het was toch vooral John Robb die alle aandacht opeiste.
Rusteloze Robb stapte met zijn oppermachtige bas als een onstuitbaar natuurfenomeen driftig heen en weer op de planken. Zijn totale overgave hield de aandacht vast en zijn drukke bewegingen dienden als extra accenten op elke noot die hij speelde. Met wijd opengesperde ogen zocht hij contact met elke aanwezige in de zaal. Hij liet zich niet remmen door de verkoudheid die hij tijdens de tournee had opgelopen en deelde genereus griepbacillen en andere mogelijke ziektekiemen, onder meer door na het bespelen van een melodica de vochtige inhoud van het instrument over onze hoofden uit te schudden. Hij schudde ook meermaals handen van mensen in de voorste rijen en liet het publiek in een druipende microfoon meezingen met Hum Of The Universe. Toen gastgitarist Terrie van The Ex een nummer mee kwam doen, leek een botsing tussen beide beweeglijke muzikanten onvermijdelijk. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een loszittende basplug. De band hield zich moeiteloos staande tot en met de laatste noot van de tweede toegift.
De geslaagde muziekavond ging van start met avant-garde troubadour Howie Reeve uit Glasgow. Hij zat op een stoeltje op de zaalvloer en liet zich daar iets te veel afleiden door gesprekken die nabij vanaf de houten bank werden gevoerd. Streng toespreken haalde nauwelijks iets uit en dus dwong hij het zwijgen af door de plug uit zijn bas te halen en liggend op de koude vloer een akoestisch liedje te zingen. Reeve werd in de tweede helft van zijn set vergezeld door gitarist Andy Kerr (ex-NoMeansNo) met wie hij onnavolgbare atonale songs speelde die muzikaal en tekstinhoudelijk niet ver stonden van het repertoire van geëngageerde progrockers Henry Cow.
Tweede act van de avond The Sweet Release Of Death verwarmde de zaal met uptempo noise. De in het hogere geluidsspectrum rondcirkelende, gierende gloed uit de gitaar van Martijn Tevel werd gevangen door de bas van zangeres Alicia Breton Ferrer en aangevuurd door de snelle roffels op de snare van drummer Sven Engelsman. De nummers waaierden nergens nodeloos uit en volgden elkaar in rap tempo op. Het effect van de dansbare muziek kwam meer overeen met de titel van hun recente minialbum The Blissful Joy Of Living dan met de bandnaam.