Katadreuffe live in OCCII (14 december 2019)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

De Amsterdamse band Katadreuffe presenteerde zaterdag in OCCII het nieuwe album To Stop And Stare And Start Again. De mannen achter het label Narrominded verhoogden de feestvreugde door hun brede muzieksmaak op de avond los te laten. Het programma pinde zich niet aan één genre vast en vloog op prettige wijze alle kanten op.

Narrominded is altijd ruimdenkend geweest, ook al doet de naam anders vermoeden. Het label begon in 2000 met het uitbrengen van experimentele elektronische muziek van het project Psychon Troopers en breidde de catalogus uit met bijdragen die verder gingen dan de eigen vriendenkring. In de eerste jaren leverden onder meer Duitse producer Pete Namlook en de Amerikaanse muzikant Accelera Deck bijdragen aan compilaties en split-EP’s. Sinds Gone Balds album Exotic Klaustrofobia (2005) wisselt Narrominded electronica af met gitaarnoise en verwant snarengeweld. Deze maand verscheen als 81e uitgave het tweede album To Stop And Stare And Start Again ‎van de band Katadreuffe.

Death Neanderthals

De drukbezochte albumpresentatie in OCCII was een goed voorbeeld van de eclectische smaak van Narrominded. De avond werd geopend met freejazz noise van het duo Dead Neanderthals uit Nijmegen. Drummer René Aquarius en saxofonist Otto Kokke verblindden het publiek met vijftien felle lampen en maakten de toehoorders doof met een ongeveer twintig minuten durende improvisatie. De drums van Aquarius klonken alsof iemand een contactmicrofoon had geplaatst op een op volle toeren draaiende dieselmotor van een binnenvaartschip. Kokke vermenigvuldigde het geluid van zijn sopraansaxofoon via effectpedalen. Hij beperkte zich tot het afwisselen van twee langgerekte akkoorden en liet het instrument klinken als een alarmsignaal. De korte set was minimalistisch met maximaal volume, meer bedoeld om te ondergaan dan om naar te luisteren. De brandvlekken op het netvlies kregen we er gratis bij.

Het was een aangename verrassing om Eklin op een Amsterdams podium terug te zien. De laatste keer dat ik de Rotterdamse band live zag was een jaar of acht geleden. Gitarist Michiel Klein doet internationale tournees met de band Lewsberg, maar heeft blijkbaar tijd over om met Eklin actief te blijven. Van de elektronische instrumenten op het album Onwa (2010) is live geen spoor meer te bekennen.

Eklin

Het is zonder officiële website lastig te achterhalen wie momenteel deel uitmaken van Eklin. Als ik me niet vergis zat Keimpe Koldijk tijdens het optreden in OCCII achter het kleine harmonium. Hij had een van de toetsen vastgepind en hoefde enkel met zijn voeten de pedalen te bewegen om een toon als drone te laten klinken. Pas een paar nummers later stopte hij met naar het plafond staren en boog hij zich voorover om het instrument ook met zijn handen te bespelen. Twee gitaristen tokkelden behoedzaam hun herhaalde spaarzame noten, begeleid door een sobere ritmesectie met onder andere bassist Bart Kalkman (Neighbours Burning Neighbours). De zangeres begon met een melodielijn die me deed denken aan die in het nummer Devotion (1973) van de Duitse band Between. Het verleden keerde vaker terug, zoals in de vorm van Ummagumma-effecten en een David Gilmour-achtige gitaarsolo. Na een paar sterke, stemmige eerste nummers raakte de geluidsmix een beetje uit balans en leek de band zoekende naar de ideale vorm, vooral wanneer de zangeres zich beperkte tot percussie.

Het volume ging weer flink omhoog bij hoofdact Katadreuffe. Na de introtape leek het even alsof een deathmetalband OCCII had veroverd. Katadreuffe klonk zwaarder dan bij eerdere concerten die ik van het kwartet heb meegemaakt. Het gitaargeluid is ook voller op het tweede album To Stop And Stare And Start Again. De post-hardcore van de Amsterdamse band was voorheen direct te herkennen aan de speciale effecten op de hoge gitaarloopjes. Die loopjes namen op debuut Malconfort (2013) in de mix soms een geïsoleerde positie in, iets waar op de nieuwe plaat geen sprake meer van is. Het totaalgeluid is hechter geworden. De vocalen van gitarist Maarten Broekhuizen bestonden op de vorige plaat uit afstandelijke declamaties; het tweede album is iets meer songgericht met zelfs een meezingbaar refrein in het centrale nummer A Life Without Consequence. De teksten werden live overtroefd door het veel luidere instrumentarium en bleven daardoor grotendeels onverstaanbaar. Dat was geen ramp, want dankzij de onophoudelijke afwisseling van roffels en breaks van drummer Timothy Plevier en het complexe netwerk aan noten was er genoeg om in ons op te nemen en te verwerken.

Garçon Taupe

Narrominded is ook uitgever van platen met onbeschaamde elektronische jaren tachtig retro, dus dat mocht op deze avond ook niet ontbreken. Garçon Taupe was de luchtige uitsmijter met live voortgebracht acid bleeps en electro beats in een warm bad van synthesizerakkoorden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *