Jojo Rabbit (Taika Waititi, 2019)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Jojo Rabbit is een jolig bedoelde film over de nadagen van nazi-Duitsland met Hitler als denkbeeldig vriendje van een tienjarige führerfan. Lachen om nazi’s blijft lastig.

De Tweede Wereldoorlog loopt op z’n eind wanneer kapitein Klenzendorf (Sam Rockwell) met een gemotiveerd groepje Hitlerjugend de bossen intrekt. De nazi’s hebben vers kanonnenvoer nodig dus een beetje oefenen met allerhande schietgerei kan geen kwaad ter voorbereiding op een enkele reis richting slagveld. Jeugdige Jojo (Roman Griffin Davis) wil graag bij de club horen, maar durft nog niet eens een konijntje de nek om te draaien. Hij heeft een denkbeeldige Hitler (regisseur Taika Waititi) nodig om hem moed in te spreken. De peptalk leidt tot verwondingen tijdens een stunt met een granaat. Jojo ontdekt thuis tijdens het revalideren dat moeder Rosie (Scarlett Johansson) zonder zijn medeweten een Joods meisje (Thomasin McKenzie) verborgen houdt. Het jongetje heeft joden leren haten en raakt in gewetensnood omdat hij het als zijn plicht voelt om het meisje te verraden.

[Spoilers!] Jojo Rabbit is een kinderfilm voor volwassenen; een soort Dik Trom of Pietje Bell maar dan met nazi’s. We zien de wereld door de ogen van een jongetje dat geen idee heeft van de gruwelen in concentratiekampen en andere oorlogsmisdaden in naam van zijn land. Waititi houdt de film luchtig door de oorlog buiten beeld te houden en Jojo’s nabije omgeving bijna idyllisch met warm kleurgebruik in beeld te brengen. Humor en wrede gewelddadigheden zijn lastig te combineren in een kinderfilm. Als het geweld zich voor het eerst aandient, doet Waititi heel erg zijn best om de kijkers te sparen, want het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Jojo Rabbit (Thomasin McKenzie en Roman Griffin Davis)

Op het dorpsplein bungelen lijken van mensen die vanwege hun ondergrondse verzet door de nazi’s zijn opgehangen. Uitpuilende ogen en uit de mond hangende blauwe tongen zouden kijkers kunnen afschrikken en daarom zien we van de slachtoffers enkel hun benen en vooral hun schoeisel. De film durft hier niet Jojo’s gezichtspunt te volgen omdat anders de olijke verteltoon wordt aangetast. Die keuze heeft later gevolgen voor de dramatische impact die de dood van moeder Rosie heeft.

De camera heeft na de scène op het dorpsplein opvallend veel interesse in de schoenen van Rosie. Het blijkt een omslachtige voorbereiding op het onvermijdelijke; als ook Rosie uiteindelijk aan de galg belandt, weten we vanwege de schoenen dat zij het is. De scène wordt zo onhandig geënsceneerd dat het lijkt alsof Jojo niet treurt om zijn overleden moeder, maar om haar bungelende schoenen. Vreemd genoeg besteedt de film later meer tijd aan de laatste ontmoeting tussen Jojo en kapitein Klenzendorf. Zijn executie moest blijkbaar harder aankomen bij het publiek dan die van Rosie. De filmmakers zijn Jojo’s moeder aan het slot van het verhaal helemaal vergeten en eindigen met de aanvang van een vrolijk dansje op muziek van David Bowie.

Jojo Rabbit (Sam Rockwell en Scarlett Johansson)

Jojo Rabbit is anti-nazi, maar kan de uitwassen van het nazisme niet openlijk tonen omdat het de humor in de weg zit. De denkbeeldige Hitler is geen monsterlijk figuur, maar een lange slungel met een raar accent. Denkbeeldige vriendjes zijn over het algemeen fantasiefiguren, iets wat je van de führer moeilijk kunt zeggen. Het maakt het hele gegeven van de film bij voorbaat problematisch. Geslaagde grappen zijn schaars. Alleen bij een flauwe grap over Duitse herders hoorde ik mezelf hardop lachen.

4/10


Als je op zoek bent naar een bijzondere film over het lot van Duitse kindsoldaten in de slotfase van WOII dan kan ik je Die Brücke (Bernhard Wicki, 1959) van harte aanbevelen.

4 thoughts on “Jojo Rabbit (Taika Waititi, 2019)

  1. Ik vond The Hunt for the Wilderpeople van Waititi al een draak van een film en bovenal niet grappig. De trailer van Jojo belooft ook niet veel beters. Knap dat jij het dan nog hebt aangedurfd. Nu weet ik zeker dat ik hem over kan slaan.

    • Films die meningen extreem verdelen wil ik nog wel eens uitproberen. Hetzelfde deed ik met Er ist wieder da (2015) en dat liep ook niet goed af.

    • What We Do In The Shadows is waarschijnlijk zijn beste film, gevolgd door Eagle vs Shark. Thor: Ragnarok heb ik maar gelaten voor wat het is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *