Het Britse relatiedrama Hope Gap eindigt met een zucht in plaats van met een fanfare. Dat zou onder andere omstandigheden verfrissend zijn geweest als niet de hele film aanvoelde als een briesje in plaats van een imponerende storm.
Aan de twee hoofdrolspelers ligt het niet. In Hope Gap staan gerespecteerde veteranen Annette Bening en Bill Nighy tegenover elkaar. Ze spelen Grace en Edward, een echtpaar in een uitgeblust huwelijk. Zij is gefrustreerd vanwege zijn liefdeloze dagelijkse routines en het verbergen van zijn emoties. Hij kan niet langer tegen haar constante kritiek. De man nodigt enigst kind Jamie (Josh O’Connor) uit voor een bezoek aan hun dorp bij een klif langs de Britse kust zodat hij vrouw en zoon kan inlichten over zijn aanstaande vertrek. Edward gaat Grace verlaten en verder leven met de nieuwe liefde die hij heeft leren kennen via een leerling op de school waar hij geschiedenis doceert.
De karakterverschillen tussen Grace en Edward lijken op die tussen een Amerikaan en een Brit. Amerikaanse actrice Bening speelt een Britse, maar haar manier van communiceren heeft het extraverte en overmatige verbale dat zo kenmerkend is voor de gemiddelde Amerikaan. Edward is de typische Brit met stiff upper lip. Bening trekt verspreid over de film meerdere emotionele registers open en gooit waar nodig een eettafel tegen de vloer. Nighy acteert zoals gebruikelijk ingehouden vanuit de onderkaak. Zijn personage probeert de emoties te beheersen door vrijwel altijd te praten met de tanden op elkaar en door zo min mogelijk de lippen te bewegen. Het is Nighy’s handelsmerk. De eerste scène met het echtpaar zegt genoeg over hun sterk contrasterende persoonlijkheden. Het wel of niet aanbieden van een kop thee is het begin van een woordenwisseling zoals die waarschijnlijk elke dag plaatsvindt. De kijker zal niet verrast zijn over Edwards besluit.
Hope Gape is een toneelverfilming dus er wordt uitvoerig gepraat. De gesprekken gaan vaak over zaken uit het verleden en voorvallen die we niet hebben gezien. Eigenlijk kun je de film beter met gesloten ogen bekijken. Zo kun je in gedachten een voorstelling maken van waar over wordt gesproken. Op die manier wordt je ook niet uit je concentratie gehaald door details zoals het ijsje dat Edward in zijn handen heeft tijdens een onderhoud met zijn zoon. Ook de dialogen tussen Jamie en zijn vrienden/collega’s hoeven we eigenlijk niet te zien omdat ze gaan over het mislukken van Jamies relatie met een vrouw die nooit in beeld komt.
Zoon Jamie wordt geïntroduceerd als de verteller van het verhaal, maar hij dient verder vooral als substituut voor de kijker. Net als hij worden we gedwongen partij te kiezen voor een van de ouders. De angst van Jamie om precies als zijn vader te worden, wordt door het personage zelf benoemd. Het zou beter zijn geweest als we die conclusie zelf hadden mogen trekken, maar Hope Gap verwacht geen inspanning van de kijker. De manier waarop de jonge man op dezelfde wijze als zijn vader omgaat met een theebuiltje zegt eigenlijk al voldoende.
Jamie hangt er als schetsmatige subplot maar een beetje bij. Het lukt de fletse Josh O’Connor niet om uit de schaduw te treden van Bening en Nighy.
De montage wisselt de pratende hoofden zonder veel inspiratie af. De film probeert het gebrek aan visuele prikkels te compenseren door de camera met grote regelmaat aan een drone te hangen en daarmee rakelings over de hoge klif nabij het huis van Grace en Edward te scheren. De overdaad aan beelden vanaf de drone kan niet afleiden van het gebrek aan inhoudelijke substantie. De acteurs doen echt hun best, en de toevoeging van een hond is best grappig, maar dat maakt de herhaling van onderlinge verwijten niet minder repetitief.