ГШ (Glintshake) in OCCII Amsterdam (18 januari 2019)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Russische bands zijn geen alledaagse verschijning op de Nederlandse poppodia. Ze ontbreken ook steevast in de jaarlijstjes. De enige Russische plaat in mijn kast is het debuutalbum van Zvuki Mu uit 1989 die vanwege de alfabetische rangschikking een vergeten plek inneemt aan het uiteinde van de collectie. De tweede plaat van Russische afkomst werd pas dit weekend toegevoegd dankzij een aankoop na het optreden in OCCII Amsterdam van ГШ (Glintshake) uit Moskou.

ГШ (Glintshake) tourt momenteel door Europa en bezocht dit weekend Amsterdam en Rotterdam. Het kwartet gebruikt sinds het vorige album Оэщ Магзиу (2016) weer Russisch als voertaal in plaats van Engels. De taalbarrière vormt geen bezwaar bij hun fris klinkende greep uit Russische avant-garde, Sovjet new wave en jazz. In plaats van verstaanbare teksten volg je de opgewekte zanglijnen van zangeres/gitarist Ekaterina Shilonosova. Haar hoge stem en melodiekeuze doen denken aan zangeressen in Japanse avant-popgroepen. De begeleiding is bij vlagen net zo tegendraads als no wave.

Nummers van ГШ (Glintshake) nemen regelmatig poppy new wave funk als uitgangspunt voor lange instrumentale passages met staccato gespeelde dissonanten en behoedzaam opgebouwde noise-uitbarstingen. Bassist Yegor Sargsyan en drummer Alexey Yevlanov spelen een consistente groove en zorgen er tijdens de vrije passages voor dat de muziek niet stuurloos wordt. Ekaterina keek tijdens het optreden in OCCII af en toe met vragende blik opzij richting gitarist Evgeny Gorbunov om te zien wanneer hij van plan was het geïmproviseerde gedeelte van een nummer te laten overgaan in de afgesproken finale. De meegebrachte saxofonist mocht zich uitleven met ongestructureerde oprispingen à la James Chance. De vrijheid in het spel zorgde voor veel plezier op het podium. Het optreden werd extra bijgekleurd door feestelijk knipperende lichtreclame.

De avond in OCCII begon met een bescheiden improvisatie van gitarist Terrie Ex en eindigde met het trio The Sweet Release Of Death. De Rotterdamse band had ongeveer drie nummers nodig voordat het ideale geluid was gevonden. Daarna stond de muzikanten niets meer in de weg om de stabiliteit van de zaal te testen met repeterende massieve akkoorden die via meerdere effectpedalen zwaar vervormd uit de speakers dreunden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *