De afgelopen weken stonden bij OCCII weer bands op de agenda met bands die sterk afwijken van gebaande muzikale paden. Maandag 29 mei speelde het Amerikaanse trio Editrix met virtuoze gitarist Wendy Eisenberg en zaterdag 3 juni werd afgesloten met de berekende gekte van Psychic Graveyard.
Gitarist Wendy Eisenberg uit Brooklyn gebruikt haar virtuositeit om verschillende genres aan elkaar te koppelen en door elkaar te schudden in nummers die nooit een richting op gaan die je verwacht. Vlak voor haar optreden in OCCII op maandag 29 mei warmde ze zich op met vrolijke sprongen, opgepept door het dansbare voorprogramma Behringer Escape Plan. Die opgewekte stemming maakte de complexe composities van haar trio Editrix licht verteerbaar. De melodische zang van Eisenberg zou goed passen in folkpop. Haar gitaarspel vliegt op gecontroleerde en soepele wijze alle kanten op, in afgemeten liedjes die meestal rond de drie minuten klokken. De band is eclectisch als Minutemen, soms klinkend als King Crimson onder leiding van Captain Beefheart, via een ska-ritme huppelend naar onregelmatig ritmische postpunk en met plotseling opduikende metalriffs waar Slayer een moord voor zou plegen. Op haar soloalbum Auto, dat ik na afloop van het optreden kocht, koppelt Eisenberg soundscapes aan haar gitaargeluid en ligt de muziek in het verlengde van de experimenten van Jim O’Rourke en de academisch klinkende composities van David Grubbs.
Dat virtuositeit ook tot voorspelbare muziek kan leiden, was te horen tijdens het optreden van het instrumentale kwartet Orange Swan, de eerste van drie bands die zaterdag 3 juni in OCCII optraden. De twee gitaristen van de Duits/Ierse coproductie fabriceerden een welluidend vol geluid, gebruik makend van allerlei audio-verruimende effecten. De band is beïnvloed door psychedelische rock en stoner en borduurt voort op de postrock van Mogwai, Explosions In The Sky Band en God Is An Astronaut zonder daar iets nieuws aan toe te voegen. De drummer speelde meestal spanningsloos mee met de ritmes van de aangeslagen gitaarakkoorden en sloeg steeds dezelfde soort accenten op de bekkens. Alle volumewisselingen kon je van mijlenver zien aankomen.
De drummer van tweede band Chiyoda Ku hield de muziek aantrekkelijk door tellen over te slaan, maten te laten verspringen en kortstondige stiltes toe te voegen. Hij verraste het publiek door midden in een nummer van zijn drumkit weg te lopen en de toetsen te beroeren van een synthesizer die verdekt stond opgesteld achter de bassist. Het Britse trio speelde mathrock met de felheid van een noiseband. De gitarist maakte zijn geluid voller door live loops toe te voegen. Hij liet nummers op adem komen met jazzakkoorden voordat het volume weer omhoog ging. Via de microfoon bereikten ons primal screams in plaats van melodieuze zang. De twee gitaristen bewogen over het podium alsof ze niet alleen hun gitaren maar ook hun lichamen op de versterkers hadden aangesloten. Performance is onlosmakelijk aan bands als Chiyoda Ku verbonden, maar dan zonder clichématige rockposes. Dit is geen muziek om zelfingekeerd uit te voeren, zoals eerder op de avond het geval was bij Orange Swan.
Bij de performance van het hoofdprogramma kwam een flinke hoeveelheid gekte los. Vocalist Eric Paul is geen vreemde in OCCII. Hij bezocht de hoofdstad de afgelopen decennia met zijn bands Arab On Radar, Chinese Stars en Doomsday Student. De naam van zijn huidige band Psychic Graveyard geeft een indicatie van zijn mentale staat. Paul stampte over het podium als iemand die probeert te ontsnappen aan een isoleercel, jammerend met hoge uithalen. I’m not in control right now! Hij zwaaide met de microfoonstandaard en raakte verstrengeld in de microfoondraad. Toch durfden de eerste rijen dichterbij te komen toen hij daar om vroeg. Ter kalmering werden tussen de nummers flarden afgespeeld van een interview uit 1961 met een schizofrene student.
In plaats van gitaren, zoals in Pauls vorige bands, bespeelden twee muzikanten ditmaal voornamelijk samples en andere elektronische geluiden die ze met effecten verminkten. Paul Vieira pakte sporadisch een retrofuturistische gitaar op. Charles Ovett drumde zijn minimalistische partijen machinaal. Muziek en vocalen lieten de band klinken als een nakomeling uit een huwelijk tussen Suicide en Butthole Surfers. Rechts op het podium leefde Nathan Joyner in zijn eigen verknipte wereld, grijnzend bijtend op de knokkels van zijn linkerhand na alweer een geslaagd geluid dat op het juiste moment uit zijn apparaten pruttelde. Meerdere keren danste hij als een blije kleuter rond zijn instrumenten of aaide hij de zwarte muur naast hem alsof hij het gebouw wilde bedanken voor het absorberen van zijn muzikale voortbrengselen. Door de gecombineerde escapades van Paul en Joyner kwamen we ogen te kort. Na afloop van het optreden keerde de kalmte weer terug in de bezwete muzikantenlijven. Zo tegen het einde van hun Europese tournee hadden ze de meeste demonen nu wel uitgedreven.