Regisseur Vincent Boy Kars vraagt in Drama Girl aan jonge danseres Leyla de Muynck of ze enkele belangrijke gebeurtenissen uit haar leven met professionele acteurs na wil spelen. Werkelijkheid wordt fictie in een experiment waarbij Leyla wordt gedwongen gevoelens te uiten die ze eerder voor zich heeft gehouden. Ze wordt bijgestaan door fictieve ouders Pierre Bokma en Elsie de Brauw en haar fictieve vriend Frank (Jonas Smulders). De confrontatie met het verse verleden komt vaak hard aan.

Een schilder kijkt naar het onaangeroerde witte canvas en filosofeert over kleur. Als je rood vermengt met groen dan zie je deze kleuren niet meer, zegt hij. De opmerking is niet zomaar een improvisatie van acteur Pierre Bokma, maar een metafoor voor wat regisseur Vincent Boy Kars met Drama Girl probeert te vertellen. Zijn opmerkelijke documentaire gaat over hoe mensen primaire zaken in het bestaan verwerken en niet zichtbaar durven of kunnen maken wat daarbij in hen omgaat.

Drama Girl begint net als bij een schilderij met een wit canvas, ditmaal in de vorm van een witte muur in de lege ruimte waar we Leyla voor het eerst zien dansen. Primaire kleuren rood, groen en blauw domineren in de rest van de film. Vincent Boy Kars blijft buiten beeld tijdens de instructies die hij de jonge danseres geeft voor aanvang van elke volgende scène. Na afloop van de opname vraagt hij haar om het gespeelde te becommentariëren. Waar nodig wordt de scène opnieuw opgenomen. Leyla wordt gedwongen emoties te uiten die ze indertijd voor zich heeft gehouden.

De film vertelt geen spectaculair verhaal. Leyla komt weliswaar uit een kleurrijk kunstzinnig gezin, maar wat ze meemaakt kan in elke doorsnee familie voorkomen. Het gebrek aan spektakel lijkt in combinatie met de afstandelijke vorm geen ideaal recept voor een boeiende film. Het alledaagse leed en hoe daarmee om te gaan is echter zo herkenbaar, en de ontwapenende Leyla zo openhartig, dat Drama Girl de kijker op een wonderlijke manier dicht bij haar brengt. De film confronteert ons met vragen over de oer-Hollandse neiging om emoties zoveel mogelijk op te kroppen en de neiging/noodzaak om tegenover anderen te acteren in plaats van een waar gezicht te tonen.

Vincent Boy Kars wil het beste uit zijn ‘actrice’ halen en moet zich inhouden om niet te lijken op de inquisitie in La Passion de Jeanne d’Arc (1928). De vergelijking tussen beide films gaat pas goed op nadat Leyla haar kapsel net zo laat millimeteren als dat van actrice Maria Falconetti (1892-1946) in de filmklassieker van Carl Theodor Dreyer. Beide actrices laten vele tranen vloeien. Falconetti keerde nooit meer terug op het witte doek. Ik ben benieuwd of Drama Girl het einde of het begin zal zijn van Leyla’s filmcarrière.