Dark Places is de tweede verfilming van een boek van misdaadschrijfster Gillian Flynn en de tweede Engelstalige speelfilm van de Franse regisseur Gilles Paquet-Brenner. Dark Places heeft echter niet dezelfde kwaliteiten als Gone Girl (2014) en weet zich in tegenstelling tot het oorlogsdrama Elle S’Appelait Sarah (2010) geen raad met de flashbackstructuur. Dark Places is een beetje een rommeltje.
Libby Day (Charlize Theron) uit Kansas heeft als meisje midden jaren tachtig een slachtpartij op de boerderij van haar moeder (Christina Hendricks) overleefd. Tijdens het verhoor vertelde het kind aan de politie dat haar broer Ben (Tye Sheridan) verantwoordelijk is voor de moord op zijn moeder en twee zusjes. De politie en justitie geloofden haar direct, want Ben had een slechte reputatie. Libby heeft jarenlang geleefd van financiële bijdragen van sympathisanten, maar die bron van inkomsten is nu opgedroogd. Uit puur financiële overwegingen gaat ze in op de uitnodiging van de jonge hobbydetective Lyle (Nicholas Hoult) die de waarheid wil achterhalen. Lyle weet zeker dat de volwassen Ben (Corey Stoll) slachtoffer is van een justitiële dwaling en onschuldig in de gevangenis zit.
De vraag is of Libby als kind gelogen heeft. Die vraag lijkt aan het eind bevestigend te worden beantwoord. Libby erkent haar leugen en komt daarmee in het reine met zichzelf. Het vreemde is dat de oplettende kijker aan het eind van de film juist het idee zal hebben dat Libby als kind niets onwaars tijdens haar getuigenis heeft verteld. Deze conclusie wordt veroorzaakt door de onhandig geconstrueerde flashbacks waarmee de film aan elkaar hangt. Dark Places wordt verteld door Libby en we horen haar voice-over, maar we krijgen voor het merendeel herinneringen te zien van andere personages. Libby herinnert zich gebeurtenissen waar ze geen getuige van is geweest.
Dark Places (Sterling Jerins)
De jonge Libby (Sterling Jerins) zien we relatief weinig in de film. De scènes in het verleden gaan voornamelijk over de moeder en over Ben. Moeder is in financiële nood. Ze heeft moeite om na de scheiding van haar alcoholistische echtgenoot Runner (Sean Bridgers) de boerderij draaiende te houden (geen wonder, want we zien haar de hele film geen agrarisch werk verrichten). Ben houdt van hardrock, draagt een T-Shirt van de Misfits, verft zijn haar zwart en is geïnteresseerd in het occulte. Hij heeft een relatie met het rijkeluismeisje Diondra (Chloë Grace Moretz) met wie hij onder leiding van de native American Trey Trepan (Shannon Kook) weleens onder invloed van drugs ’s nachts ritueel een koe slacht. Ben komt in de problemen wanneer hij door schoolmeisjes wordt verdacht van onzedelijke handelingen. De film laat duidelijk merken dat er sprake is van massahysterie. De verdachtmakingen en Bens gedweep met Satan maken hem in de ogen van justitie een ideale dader.
Ik zal niet ingaan op de vergezochte, ronduit belachelijke, overdreven gecompliceerde ware aanleiding voor de moordpartij. Wat de laatste flashbacks duidelijk maken is dat Libby in de nacht van de moorden in het bed van haar moeder lag, nooit gezien heeft wie de moorden heeft gepleegd, angstig is weggerend toen ze broer Ben in de donkere gang tegenkwam en zich voor hem heeft verscholen. Geen wonder dat het getraumatiseerde kleine meisje haar broer als schuldige heeft aangewezen. Haar getuigenis berust niet op waarheid, maar je kunt haar de gedachtekronkel niet verwijten.
Dark Places (Christina Hendricks)
Wat een verhaal over Libby had moeten zijn is een mozaïekvertelling geworden die extra is versplinterd omdat belangrijke personages door verschillende acteurs worden gespeeld die nauwelijks uiterlijke overeenkomsten vertonen. Alle jonge acteurs lijken niet op hun oudere versies. De enige die zichzelf speelt in zowel de flashbacks als in de tegenwoordige tijd is vader Runner. De schminkafdeling heeft de man ouder gemaakt door hem een volle zwerversbaard te geven en hem onder zwart vuil te smeren. De cameraman maakt de ouderdom af door de vader met zo min mogelijk licht te filmen. Lyle mag af en toe opdraven om de plot van aanvullende informatie te voorzien en is daardoor meer een constructie dan een personage. Het verhaal wordt extra onnodig troebel gemaakt door uitgebreide introducties van personages die vervolgens niet meer in de film terugkeren, zoals Lyle’s vrienden van de detectivehobbyclub en de junkies die Ben in een schuurtje ontmoet.
Dark Places (Chloë Grace Moretz)
Regisseur Gilles Paquet-Brenner heeft moeite om de halve personages geloofwaardig te laten handelen. Diondra is het meest raadselachtig. Drugsgebruik maakt haar onberekenbaar, maar blijkbaar ga je pas stemmen in je hoofd horen en psychopathisch gedrag vertonen nadat je de zanger van metalband Twisted Sister op televisie hebt gezien. Hoofdrolspeelster Charlize Theron heeft vrijwel de hele film een onafscheidelijk petje op haar hoofd. Ze speelt iemand die eigenlijk helemaal geen zin heeft in de hele onderneming en dat doet ze met verve.
2/10