Halverwege de werkweek is het nog net niet te laat om terug te blikken op het afgelopen muziekweekend, met een Poolse avond van Yugofuturism in OCCII, Orphax in IJburg en jonge bands tijdens de Hoornse editie van de Popronde.
Yugofuturism in OCCII Amsterdam (vrijdag 28 oktober 2022)
De Poolse muziekavond in OCCII ging vrijdag van start met een Nederlandse opwarmer die koud op het dak viel. Het gitaartrio Demetriou/Knap/Schuurman was geslonken tot een duo omdat George Demetriou vanwege ziekte had moeten afzeggen. Zonder zijn inbreng dobberden David Knap en Luka Schuurman stuurloos rond. De twee wreven al improviserend over de snaren, van het ene halve ideetje overspringend naar het andere, geen moment het idee gevend dat ze hun instrumenten ook maar een beetje beheersten. Muzikale vrijheid is een nobel streven, maar er zijn grenzen. De avond begon pas echt met het Pools/Nederlandse duo ZDRÓJ. Jakub Zasada daagde drummer Sebastiaan Janssen uit met korte, herhalende, percussieve gitaarflarden die voor een deel door een sampler werden afgevuurd. Soms sloeg Janssen bewust tegen de wind in door accenten anders te leggen dan zijn muzikale partner, maar voor het merendeel liet de drummer zich niet uit zijn evenwicht brengen. Hij ging tijdens de korte improvisaties met snelle dansbare partijen helemaal op in het tollende gitaargeweld. De muzikanten waren zelf nog het meest verrast wanneer ze na elke korte sprint de finishlijn ongeschonden hadden gehaald.
De avond van Yugofuturism werd glorieus afgesloten door het virtuoze trio KURWS uit Wrocław. De band speelde onder meer instrumentale nummers van het recente album Powięź / Fascia. Gitarist Hubert Kostkiewicz , bassist Jakub Majchrzak en drummer Dawid Bargenda kozen binnen een compositie regelmatig elk hun eigen route, zodat het schuurde tot de vonken ervan af vlogen. De gitaristen hielden hun loopjes zo strak dat er zelfs eenheid was te ontwaren tijdens de meest chaotisch lijkende momenten. En anders hielden de overdonderende roffels van de drummer de boel wel bij elkaar. De manier van spelen deed denken aan de manier waarop Steve Reich melodieën en ritmes in zijn composities laat verschuiven. Aan de diverse manieren van dansen in de zaal kon je zien wie in het publiek welke muzikant volgde. Niemand speelde een hoofdrol in de band, maar het spel van Bargenda was wel een klasse apart. Ook in de lange nummers bleef hij overzicht houden.
Orphax in Factor IJ Amsterdam (zaterdag 29 oktober 2022)
Na de overvloedige noten en het lawaai in OCCII was het prettig om een dag later in kunstcentrum Factor IJ op IJburg tot bezinning te komen bij de minimale ambient en drones van Orphax. Orphax nam vorig jaar op dezelfde locatie live zijn album Less Is More op. Op de hoes prijkt het kunstwerk Moving Black (1985) van Wladimir Zwaagstra. Het ligconcert afgelopen zaterdagmiddag was te midden van de tentoonstelling Maximaal Minimaal die geheel aan het werk van Zwaagstra is gewijd. De meeste bezoekers hadden een plek op de vloer gevonden en daar een matje en kussen neergelegd. Less Is More was ook goed zittend op een stoel te ondergaan.
Less Is More bestaat uit lang ijle drones. Noten en akkoorden gaan heel langzaam in elkaar over. Met de ogen dicht stelde ik me een reis over een lange, lege en rechte weg voor waarbij aan de horizon een nieuw landschap opdook dat zeer geleidelijk steeds dichterbij kwam, terwijl het vorige landschap in de achteruitkijkspiegel uit beeld verdween. Sommige notencombinaties zorgden voor ritmische trillingen. Ze deden op een gegeven moment ook de ongebruikte zwarte vleugelpiano tot kraakgeluiden verleiden. Vrij snel leek de muziek zich meer in mijn hoofd af te spelen dan daarbuiten. Het is was niet altijd meteen duidelijk of geluiden deel uitmaakten van de performance. Soms glipten de bel van een tram of het geclaxonneer van passerende auto’s tussen de kieren van ramen de galerie binnen. Elke beweging die binnen het pand werd gemaakt, klonk extra hard. Als er een spin achter me over de muur had getrippeld, zou ik dat zeker ook gehoord hebben. Toen een telefoon bij een van de aanwezigen afging, ging het volume op het mengpaneel iets omhoog om andere mogelijke stoorzenders bij voorbaat te overstemmen. De liggende noten werden spaarzaam aangevuld met lange lage loopjes en een paar verdwaalde hoge synthetische noten. Muziek van Orphax nodigt uit tot een diepe slaap, maar ik heb niemand horen snurken.
Maximaal Minimaal is nog tot 12 november 2022 gratis te bewonderen in Factor IJ, Pampuslaan 11 in Amsterdam.
Popronde Hoorn (zondag 30 oktober 2022)
De meeste mensen van het winkelende publiek in Hoorn wisten niet dat hun koopzondag muzikaal werd omlijst door een nieuwe editie van het rondreizende festival de Popronde. Hoorn laat je horen! werd meer dan eens vanaf het podium geroepen naar de muziekliefhebbers die de hele middag en avond in het overzichtelijk stadscentrum van de ene locatie naar de andere liepen. De muzikanten speelden binnen terwijl buiten de terrassen vol zaten. Een enkele winkelaar kwam even om de hoek kijken bij de ingang van GOOS waar singer-songwriter all dogs go to heaven zijn hart luchtte en ernstige Engelstalige liedjes afwisselde met lichtvoetiger Nederlandstalig repertoire.
Bij café Vièra werd op het grote beeldscherm een voetbalwedstrijd vertoond tijdens het optreden van het Limburgse trio IKIGA. Zangeres/gitarist Indira Paping kon er de lol wel van inzien en speelde onverschrokken stevige alternatieve rock. Ze stond bij de ingang opgesteld en wenkte tijdens het spelen mensen naar binnen en zwaaide mensen uit die buiten een momentje nodig hadden om hun nicotinegehalte op peil te houden. Het gemak waarmee de band speelde, verraadde een afgeronde opleiding bij een van de popmuziekopleidingen in de Benelux.
De drie muzikanten van Mood Bored kennen elkaar van de Rockacademie. Het jonge trio deed in locatie Het Huis Verloren tijdens droefgeestige droompopliedjes denken aan Amber Arcades en tijdens blijmoedige nummers vooral aan Pip Blom. Gitarist Daan Stuyven liet zijn melodieën en akkoorden middels effectapparatuur rijkelijk uitwaaieren en nam daarmee een prominente rol in het totaalgeluid voor zijn rekening. Volgens het programmaboekje speelde Shaemless postpunk, maar dat bleek een wel heel erg breed begrip voor de weinig gevarieerde, primaire rock in het zaaltje van Backstage. Twee medewerkers van het Hoornse team Handhaving stapten uit hun dienstauto om persoonlijk even te vragen hoe lang het lawaai nu eigenlijk ging duren.
Postpunk slaan we volgend jaar over, maar garagebands stellen tijdens de Popronde vrijwel nooit teleur. We waren ruim op tijd terug in het festivalhart voor Wasted Youth Club. ’t Kroegie tegenover de Grote Kerk was eigenlijk te klein voor de Gelderse band. Mensen stonden verderop in het volle café op stoelen of tafels om een glimp op te vangen van de muzikanten en de moshpit die steeds wilder werd. Een fanatiek spuwende rookmachine ontnam voor een deel het zicht op wat zich in de ruimte afspeelde. Vooraan moest een deel van het Halloween-decor eraan geloven. Het garagegeluid van Wasted Youth Club wijkt soms af richting pretpunk. Daar kun je me in een kil jongerencentrum niet mee op temperatuur krijgen, maar in deze intieme setting werkte het uitstekend. De vier muzikanten, aangevoerd door de bezeten gitarist/zanger Sven van Vessem, waren van plan een feestje bouwen en dat werd het dan ook.
“Bezeten” vind ik een mooi woord voor die gast van Wasted Youth Club, wat een lollige band was dat!