Op uitnodiging van muzikant Ajay Saggar maakten het Schotse trio Brenda en het Amerikaanse duo somesurprises afgelopen week hun debuut op het Europese vasteland. De eerste van drie Nederlandse shows was vrijdag in OCCII, Amsterdam.
De avond werd geopend door Princess Paradox. Het duo is zo nieuw dat er, op de concertaankondiging na, geen spoor op internet van is terug te vinden. Vrijdag stonden de twee bandleden in OCCII voor het eerst op het podium. Op de achtergrond ging de drumster als een hele jonge John Bonham de trommels en bekkens te lijf. Vooraan speelde de zangeres eenvoudige akkoorden op gitaar tijdens liedjes over avonturen in het dagelijkse en nachtelijke leven. De opgewekte, Amerikaans klinkende aankondigingen verraadden nergens zenuwen. De volle zangstem won per nummer aan sterkte in punky liedjes die je in de jaren negentig had kunnen tegenkomen op een label als Kill Rock Stars. De twee muzikanten hadden zo te zien de meeste fans naar OCCII weten te trekken. Het is bij andere bands meer dan eens voorgekomen dat na het slotakkoord de aanhang samen met de openingsact vertrekt en de resterende optredens plaatsvinden voor een bijna lege zaal. Dat was afgelopen vrijdag gelukkig niet het geval. Princess Paradox en hun vrienden keerden terug om het feestje verder te vieren, aangewakkerd door tweede band Brenda uit Glasgow.
Brenda heeft thuis in Schotland onlangs opgetreden in het voorprogramma van Franz Ferdinand. De show in OCCII was het Nederlandse debuut. Het trio klinkt alsof de zangeressen van The Human League alle mannelijke bandleden uit de repetitieruimte hebben gebonjourd om ongestoord met alle synthesizers te kunnen spelen. De warme analoge elektronische klanken brengen de luisteraar terug naar de iets mindere duistere kant van de jaren tachtig. Het bandgeluid, in combinatie met vrolijk feministisch engagement, laat ook de invloed horen van Le Tigre. Mannen moeten het ontgelden in nummers over varkens en psychopaten met teksten in een Schots accent waarin ook een Nederlandse tongval is te bespeuren. Er vielen vrijdag meerdere pauzes tussen de nummers voor het opnieuw afstellen van het monitorgeluid, maar wanneer daarna werd afgetikt ging de vaart er weer in en kon er volop gedanst worden voor wie dat wilde. De staanblijvers knikten welwillend mee met de driestemmige samenzang, een van de sterke troeven in Brenda’s repertoire.
Op het album Perseids is somesurprises een kwartet met een vol dreampopgeluid. De band uit Seattle was tijdens de korte Europese tournee gehalveerd tot Natasha El-Sergany (zang/gitaar) en Josh Medina (synthesizer/effecten). Zonder ritmesectie was het duo genoodzaakt de liedjes uit te kleden en de kracht van verstilling op te zoeken. Dat pakte in OCCII heel goed uit, zelfs bij een publiek dat kort daarvoor stond te springen bij Brenda. We werden aangemoedigd te gaan zitten en dat deed een groot deel van de aanwezigen dan ook. De muziek begaf zich in Amsterdam in etherische regionen waarin acts op bijvoorbeeld het label Kranky zich doorgaans begeven, zoals Jessica Bailiff, Grouper, Valet en Windy & Carl. De spacerock van Flying Saucer Attack en Spiritualized spookte ook door de nummers. Ze hadden uitgesponnen kunnen worden en eindeloos door de ruimte mogen zweven, maar werden bewust beteugeld door de structuur van folkliedjes. De bergbeekzuivere fluisterzang van El-Sergany en de fragiele schoonheid van de muziek bleken bestand tegen stoorzenders. Het nummer Late July werd bijna verpest door de jongen die de hele avond druk aan het bewegen was en me met veel nadruk in het Engels verzekerde dat hij niet dronken was. Je hoort zijn geklets en ritmedove geklap in deze video.
Video’s van somesurprises in OCCII zijn te vinden op het YouTube-kanaal van martinxoxo.