Black Midi live in Melkweg Amsterdam (17 september 2019)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Muziek als die van Black Midi hoor je gewoonlijk in spannend programmerende kraakpanden of half gevulde zaaltjes aan de periferie van het Nederlandse clubcircuit. De jonge Britse band maakt op debuutalbum Schlagenheim geen makkelijk in het gehoor nestelende liedjes, maar wist daarmee afgelopen dinsdag toch publiek massaal naar de Oude Zaal van de Melkweg te lokken.

Bij het recenseren van Black Midi ontkom je niet aan een opsomming van invloeden. De meeste daarvan zullen onbewust in het repertoire van de band terecht zijn gekomen. De rauwe grime die als openingstape voorafgaand aan het optreden werd gedraaid was een mogelijke indicatie van het soort muziek waar de bandleden in de vrije tijd het liefst naar luisteren. De piepjonge Londense band speelt zelf een collage van gitaarstijlen en put daarbij uitgebreid uit de rijkelijk gevulde postpunkvergaarbak. De stem van Geordie Greep is net zo geknepen als die van Pere Ubu’s David Thomas. De zanger/gitarist heeft hetzelfde postuur en de norse kwajongensblik als de jonge James Chance van The Contortions. Sommige passages in de nummers verraden de conceptuele aanpak van menige no wave-band. De lange instrumentale stukken laten recentere invloeden horen van technische postrockers als Don Caballero en zijtak Battles. De kaal dreunende basgitaar in bmbmbm zou uit een nummer van Shellac geleend kunnen zijn. Gezien het fanatieke spel verwacht je dat de bandleden aan het einde van het optreden hun instrumenten gaan versplinteren, zoals …And You Will Know Us By The Trail Of Dead dat zo graag doet.

Mijn eigen interesse voor Black Midi werd begin dit jaar gewekt door een vergelijking met This Heat. Die invloed is op Schlagenheim slechts met enige fantasie te traceren. Live liet This Heat alsnog duidelijk van zich horen in een langgerekt instrumentaal tussenstuk dat een centrale positie innam in de set. De gitaren van Greep en tweede gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin werden bespeeld alsof de plaat bleef hangen zoals in de tweede helft van This Heats Health and Efficiency uit 1980. Op dat soort momenten konden de toehoorders niet meer doen dan het bandgeluid absorberen. Het jeugdige deel van het publiek werd verspreid over de show een paar keer door de riffs aangestoken en opgehitst tot korte maar hevige spring- en duwpartijen in de moshpit. Het optreden bood uiteindelijk voornamelijk voer voor het brein.

De begeestering waarmee Black Midi de nummers (de)construeert komt voort uit jeugdige ongedurigheid. De muzikanten switchen en zappen op hun debuutalbum van het ene idee naar het andere en dat maakt hun muziek soms overgeconstrueerd. Wat de band live aantrekkelijk maakt zijn de inzet en de bravoure waarmee het complexe songmateriaal onder handen wordt genomen. De twee gitaristen eisten in de Melkweg met hun onverwachte bewegingen de meeste aandacht op. Tijdens de paar noise-uithalen sprong Kwasniewski-Kelvin heen en weer alsof hij onder stroom stond. Als er gelegenheid was om af te wijken van de plaat dan werd daar ruimschoots van geprofiteerd. Het geduld van het publiek werd getest door op het podium maten extreem op te rekken. Voor rust was nauwelijks plaats. Als de gitaristen tussen twee nummers de snaren stemden bleven drummer Morgan Simpson (aan de rechterkant van het podium) en bassist Cameron Picton (aan de linkerkant) gewoon doorspelen.

Black Midi mist de natuurlijke gekte van bijvoorbeeld Trumans Water. De cowboyhoed van Kwasniewski-Kelvin was een geforceerde toevoeging om de complexiteit van de muziek mee te relativeren. Het hoofddeksel viel uit protest al snel van zijn hoofd. De band slaat soms door in de drang om te overdonderen (check bijvoorbeeld de kamikaze-actie van Kwasniewski-Kelvin een paar dagen na de Melkweg tijdens de Mercury Prize 2019). Je hoeft je als muzikant niet per se te verwonden voor het oproepen van een reactie. Een moment van bezinning kan ook effectief zijn zoals bleek tijdens de bevrijdende lach in de zaal toen Greep in zijn eentje de kalme openingsakkoorden van Western tokkelde en merkte hoe onbedoeld olijk die klonken tussen al het gitaargeweld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *