Een paar losse aantekeningen na Synecdoche, New York in Kriterion, mijn eerste film met Cineville.
- Een verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal. Parallelle werelden als splitsende cellen.
- Synecdoche = The Truman Show waarbij Truman zelf op de regisseursstoel zit.
- Synecdoche = The Matrix opgebouwd uit steen en cement in plaats van pixels.
- Toneelregisseur Caden Cotard (Philip Seymour Hoffman) is net zo gefixeerd op de dood als scriptschrijver Felix Bonhoeffer (Anthony Hopkins) in Hopkins’ regiedebuut Slipstream. Beide personages zijn verdwaald in hun eigen creatie. De grenzen tussen werkelijkheid en fantasie zijn vervaagd. Welke film is beter? Toch zeker die van Kaufman. Beide regisseurs zijn consequent in de wereld die ze verbeelden, maar Hopkins legt te veel uit in de slotfase van zijn film.
- Caden probeert het complete leven in een toneelstuk te stoppen. Zijn canvas is immens. Het canvas van zijn eerste vrouw Adele (Catherine Keener) is zo minuscuul dat je haar schilderijen enkel kunt bekijken met een vergrootglas.
- Acteur Josh Pais speelt opnieuw een medisch specialist (een oogheelkundige ditmaal), net als in Teeth (een genealoog). Pais schijnt geen moeite te hebben met typecasting.
- Personages hebben frappante namen. Die van sommige acteurs mogen er ook zijn. Stephen Adly Guirgis.
- In de ondertiteling wordt ‘Maria uit The Sound Of Music’ vertaald als ‘Maria uit West Side Story’. Vanwaar deze dichterlijke vrijheid?
- Cadens leven als theater is een Droste-effect als een neerwaartse spiraal. Het Droste-effect is een zwart gat, oneindig. De film voelt in de tweede helft ook een beetje oneindig.
- Kan scenarist en debuterend regisseur Charlie Kaufman na Being John Malkovich, Adaptation., Eternal Sunshine Of The Spotless Mind en Synecdoche, New York nog verder gaan op deze weg? Hoeveel van dit soort scenario’s kan een mens schrijven in zijn leven?
- Fascinerende film.
Fade to white